การค้นหาความพอดีพอประมาณ
 

พระคุณหลวงพ่อครับ ชีวิตผมเวลาจะทำอะไรมักมีอุปสรรคให้ต้องใช้กำลังใจเอาชีวิตเข้าแลกอยู่เสมอ จนก่อนหน้านี้ผมเป็นคนที่มีนิสัยระห่ำเกินคนปกติทั่วไป ไม่สนใจว่าโลกเขาจะมองว่าอย่างไร ทำอะไรในสิ่งที่คนอื่นเขาไม่กล้าทำกัน จนผมกลายเป็นคนบ้าในสายตาคนอื่น ๆ จนมาถึงจุดหนึ่งผมมาพิจารณาตัวเองว่า สิ่งที่ผมประพฤติเช่นนี้ทวนกระแสโลกมากเกินไป และผมแยกไม่ออกว่าเป็นเพราะกำลังใจผมเข้มแข็ง หรือเป็นเพราะอำนาจโทสะพาไป ดีไม่ดีจะพาตัวเองลงนรกไป และการประพฤติตัวแบบนี้ทำให้อยู่ยาก เพราะไม่มีใครคบด้วย จะทำงานใหญ่ลำบาก ผมจึงถอยกำลังใจลงมา และพยายามทำตัวให้ใกล้เคียงคนทั่วไปให้มากที่สุด

แต่กำลังใจก็คอยตีกลับอยู่เรื่อย ๆ ล่าสุดมีความรู้สึกขึ้นมาอย่างเข้มข้นว่า ผมตัวคนเดียวจะกลับมาเกิดใหม่ เพื่อล้างผลาญพวกฝ่ายตรงข้ามพระศาสนาให้สิ้น ถึงแม้ว่าผมจะต้องลงนรกเพื่อลากพวกเขาลงนรกไปด้วย เพื่อพระพุทธเจ้าที่เสียสละเพื่อคนอื่น เพื่อพระศาสนาจะคงอยู่ เพื่อพุทธศาสนิกชนทั้งหลายที่เป็นสัมมาทิฐิ ก็คุ้มที่จะยอมแลก และความรู้สึกของผมไม่ได้มีจุดมุ่งหมายที่จะตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าให้ได้ คิดแต่ว่าจะสงเคราะห์สรรพสัตว์ไปเรื่อย ๆ จะไปเข้าพระนิพพานเมื่อไรก็ช่าง ซึ่งค้านกับความเป็นสัมมาทิฐิ

ผมลดกำลังใจลงและพยายามหาจุดที่พอดีอยู่ครับ ล่าสุดมานี้พระคุณหลวงพ่อได้เตือนผมว่ากำลังใจของผมห่วยแตก ผมค้นหามาเป็นปีแล้วแต่ก็หาความพอดีไม่ได้ ไม่อ่อนไปก็ล้นเกินไป เวลานี้ที่ผมคิดไว้คือทำตัวตามปกติแบบมนุษย์คนอื่น ๆ แต่ทุ่มเทกำลังใจเวลาปฏิบัติ เหมือนที่เคยบ้าระห่ำเหมือนก่อน ในแต่ละวันทำตามแต่เวลาจะเอื้ออำนวย ซึ่งค่อนข้างสวนทางกันอยู่ แต่ผมจะทำไปเรื่อย ๆ ถ้าไปตรงจุดที่สมดุล ก็จะไปของมันเอง อย่างนี้จะดีไหมครับ ? และผมขอเอาตามทัศนคติของหลวงพ่อนะครับ เพราะผมทำตามแล้วผมได้ดีมาตลอดผมขอยืนยัน ในทัศนคติของพระคุณหลวงพ่อ พระคุณหลวงพ่อเห็นว่ากระผมต้องวางกำลังใจอย่างไร ประพฤติตัวอย่างไรจึงจะเหมาะสมครับ ?

ถาม : ชีวิตผมเวลาจะทำอะไรมักมีอุปสรรคให้ต้องใช้กำลังใจเอาชีวิตเข้าแลกอยู่เสมอ จนก่อนหน้านี้ผมเป็นคนที่มีนิสัยระห่ำเกินคนปกติทั่วไป ไม่สนใจว่าโลกเขาจะมองว่าอย่างไร ทำอะไรในสิ่งที่คนอื่นเขาไม่กล้าทำกัน จนผมกลายเป็นคนบ้าในสายตาคนอื่น ๆ จนมาถึงจุดหนึ่งผมมาพิจารณาตัวเองว่า สิ่งที่ผมประพฤติเช่นนี้ทวนกระแสโลกมากเกินไป และผมแยกไม่ออกว่าเป็นเพราะกำลังใจผมเข้มแข็ง หรือเป็นเพราะอำนาจโทสะพาไป ดีไม่ดีจะพาตัวเองลงนรกไป และการประพฤติตัวแบบนี้ทำให้อยู่ยาก เพราะไม่มีใครคบด้วย จะทำงานใหญ่ลำบาก ผมจึงถอยกำลังใจลงมา และพยายามทำตัวให้ใกล้เคียงคนทั่วไปให้มากที่สุด

แต่กำลังใจก็คอยตีกลับอยู่เรื่อย ๆ ล่าสุดมีความรู้สึกขึ้นมาอย่างเข้มข้นว่า ผมตัวคนเดียวจะกลับมาเกิดใหม่ เพื่อล้างผลาญพวกฝ่ายตรงข้ามพระศาสนาให้สิ้น ถึงแม้ว่าผมจะต้องลงนรกเพื่อลากพวกเขาลงนรกไปด้วย เพื่อพระพุทธเจ้าที่เสียสละเพื่อคนอื่น เพื่อพระศาสนาจะคงอยู่ เพื่อพุทธศาสนิกชนทั้งหลายที่เป็นสัมมาทิฐิ ก็คุ้มที่จะยอมแลก และความรู้สึกของผมไม่ได้มีจุดมุ่งหมายที่จะตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าให้ได้ คิดแต่ว่าจะสงเคราะห์สรรพสัตว์ไปเรื่อย ๆ จะไปเข้าพระนิพพานเมื่อไรก็ช่าง ซึ่งค้านกับความเป็นสัมมาทิฐิ

ผมลดกำลังใจลงและพยายามหาจุดที่พอดีอยู่ครับ ล่าสุดมานี้พระคุณหลวงพ่อได้เตือนผมว่ากำลังใจของผมห่วยแตก ผมค้นหามาเป็นปีแล้วแต่ก็หาความพอดีไม่ได้ ไม่อ่อนไปก็ล้นเกินไป เวลานี้ที่ผมคิดไว้คือทำตัวตามปกติแบบมนุษย์คนอื่น ๆ แต่ทุ่มเทกำลังใจเวลาปฏิบัติ เหมือนที่เคยบ้าระห่ำเหมือนก่อน ในแต่ละวันทำตามแต่เวลาจะเอื้ออำนวย ซึ่งค่อนข้างสวนทางกันอยู่ แต่ผมจะทำไปเรื่อย ๆ ถ้าไปตรงจุดที่สมดุล ก็จะไปของมันเอง อย่างนี้จะดีไหมครับ ?

ตอบ : ทำแล้วถามว่าดีไหม ? เหมือนกินแล้วถามคนอื่นว่าอิ่มไหม ? เอาอย่างนี้..บ้าจริงหรือเปล่า ? เห็นบอกว่ากล้าทำในสิ่งที่คนอื่นไม่กล้าทำ แก้ผ้าเดินตรงนี้ก็พอ...! ถ้าทำได้จริง ๆ ถึงจะเชื่อ แล้วจะทะลึ่งไปเกิดใหม่เพื่อล้างผลาญฝ่ายตรงข้ามพระพุทธศาสนาทำไม ? ทำชาตินี้เลยก็หมดเรื่อง แสดงว่ายังไม่บ้าจริง

การปฏิบัติธรรมของทุกคน ช่วงแรก ๆ เหมือนกับลูกบาศก์สี่เหลี่ยมด้านเท่า หล่นลงไปตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น ไม่สนใจว่าจะทับอะไรแหลกเละไปหรือเปล่า แต่พอนานไป สติ สมาธิ ปัญญา มีมากขึ้น ก็จะค่อย ๆ ขัดเกลาตัวเอง เหลี่ยมมุมจะค่อย ๆ ลดลงไป ท้ายสุดก็กลิ้งเป็นลูกบิลเลียดแช่น้ำมันไปเอง เพราะฉะนั้น...ไม่ต้องกังวล เกิดอีกหลายชาติหน่อย เดี๋ยวก็ดีไปเอง..!