กลัวที่จะเปลี่ยนงาน
 

เมื่อเช้ามีคนมาถามว่าจะเปลี่ยนงานดีหรือไม่ ? นึกขึ้นมาได้ว่า บอกเขาไปประโยคหนึ่งว่า บางคนก็ "กลัว" ที่จะเปลี่ยนงาน

มีใครรู้บ้างไหมว่าความกลัวเกิดจากอะไร ? ว่ากันตามหลักจริง ๆ แล้ว ความกลัวเกิดจากความไม่รู้ ถ้ากล่าวตามแบบของพระพุทธเจ้า ก็คือ ความกลัวเกิดจากอวิชชา

ในเมื่อเราไม่รู้ก็ขาดความมั่นใจในตัวเอง จึงเกิดความกลัวขึ้นมา ความกลัวทุกเรื่อง ถ้าหากว่ารู้ก็จะเลิกกลัว สมัยที่ฝึกดูเรื่องความกลัวอยู่ว่าเกิดจากอะไร ท้ายสุดสรุปลงตรงที่ว่า ความกลัวทั้งหมดมีสาเหตุมาจากความกลัวตาย

ตัวอย่างก็คือ ไปนั่งกรรมฐานอยู่กลางคืนในป่าช้า ได้ยินเสียงงูเลื้อยมา เสียงใบไม้พลิกได้ยินชัดเลย ได้ยินเสียงก็พอจะกำหนดได้ว่างูตัวไม่ใหญ่มาก แต่ด้วยความที่ไม่รู้ว่าเป็นงูอะไร ใจก็ปรุงแต่งไปว่า ถึงตัวไม่ใหญ่ แต่ถ้ามีพิษ กัดเราก็ตายนะ ก็กลัวมากขึ้นอีกนิด

พออีกสักครู่หนึ่ง ความคิดปรุงแต่งเพิ่มว่า ตัวน่าจะใหญ่กว่าที่เราคิดนะ ก็กลัวขึ้นมาอีกหน่อย ปรุงไปปรุงมา งูตัวนั้นใหญ่เบ้อเริ่มเลย ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจว่า ตายเป็นตาย..! ถ้าตัวใหญ่ขนาดนั้น เราอยู่ในกลด เราก็ไม่รอดหรอก

เปิดกลดออกไปส่องไฟดู ปรากฏว่าตัวเล็กนิดเดียวเอง แถมเป็นงูที่โบราณเรียกว่า งูก่านปล้อง ตัวเล็ก ๆ ไม่ใหญ่หรอก ทันทีที่ส่องไฟไปเห็นและรู้ว่าเป็นงูที่ไม่มีพิษ แถมตัวเล็กอีกต่างหาก ความกลัวทั้งหมดก็หายวับไปเลย

ฉะนั้น..ความกลัวมีสาเหตุใหญ่มาจากความไม่รู้ ความรู้เหมือนกับแสงสว่าง พอแสงสว่างส่องไปถึงความมืดก็หายไป ดังนั้น..ปัญญา การรับรู้ในเรื่องต่าง ๆ ถ้าหากว่ารู้ชัด รู้แจ้ง รู้จริง ก็จะขับไล่อวิชชาออกไปได้

ไปนึกถึงที่หลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง ท่านไปทำกรรมฐานในป่าช้า ในป่าช้านั้นเขาหามศพมาเผาติด ๆ กัน ๓-๔ ศพ ท่านเองก็สยดสยองอยู่ในใจว่า ผีจะต้องหลอกเราแน่ ๆ เลย

ปรากฏว่านั่งกรรมฐานอยู่ได้ยินเสียงเดินมา คราวนี้กลัวจนเหงื่อกาฬแตก สักพักหนึ่งมีเสียงกุกกัก ๆ ทางเมรุ ก็คิดว่าตัวที่เขาเพิ่งเผาลุกขึ้นมาแน่เลย..! กลัวจนกระทั่งทำอะไรไม่ถูก ในที่สุดก็ตัดสินใจ ตายเป็นตาย ขอดูสักทีว่าผีหน้าตาเป็นอย่างไร โผล่ไปส่องไฟดู ปรากฏว่าเป็นหมาชาวบ้าน มาเดินมาหากระดูกกิน ก็ลักษณะเดียวกัน คือ ความกลัวท่านหายไปหมดเลย

ทันทีที่เรารู้ ความกลัวก็หมดไป ความกลัวหมดไปเพราะความรู้เกิดขึ้น ความรู้ภาษาบาลีเรียกว่า วิชชา ความไม่รู้คือ อวิชชา เพราะฉะนั้น..ถ้ามีความรู้ขึ้นมาอวิชชาก็หาย แต่ถ้าอวิชชาท่วมทับเมื่อไร วิชชาหายไป เราก็จะเกิดความกลัวต่อไป และก็ทำอะไรผิดพลาดไปตลอด

พอดีเมื่อเช้าลืมอธิบายให้เขาฟัง คิดว่าจะอธิบายเหมือนกัน มัวแต่ติดพันก็เลยลืม

ถาม : ว่าจะเปลี่ยนงานเหมือนกัน แต่กลัวทำไม่ได้ ?
ตอบ : ไม่ต้องกลัวหรอก สิบนิ้วเท่ากัน เขาทำได้เราก็ทำได้ และถ้าเราทำได้ เราต้องทำได้ดีกว่าด้วย


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงบ่าย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันอาทิตย์ที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๕๓