มีคนมาขอความช่วยเหลือแต่..เราไม่พร้อมที่จะช่วย
 

ถาม : ในบางครั้งที่เราไม่พร้อม เราเกิดสภาวะจิตที่อ่อนล้า อ่อนเพลียมาก เขาก็ยังมาขอความช่วยเหลือ และเราก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ จะมีวิธีที่เราไม่ต้องไปช่วยไหมเจ้าคะ ?
ตอบ : ช่วย..แต่ว่าขณะเดียวกันก็ให้มีเวลาพักผ่อนเฉพาะของตัวเองด้วย

อย่างของอาตมาเองที่ปฏิบัติอยู่ในปัจจุบันนี้จะมีเวลาส่วนตัว เมื่อถึงเวลาอย่างเช่น เดือนมกราคมทั้งเดือนจะไม่รับกิจนิมนต์ที่ไหน จะเอาเวลาไปธุดงค์หรือไปหาที่ปฏิบัติภาวนาเงียบ ๆ

ลักษณะเหมือนกับการชาร์จแบตเตอรี่ให้ตัวเอง เพราะถ้าเราไม่ทำในลักษณะนี้แล้ว ช่วยเขามาก ๆ กำลังของตัวเองน้อยลงก็แย่อยู่เหมือนกัน ถ้ากำลังใจไม่สามารถที่จะข่มกิเลสได้ เผลอไปฟุ้งซ่านกับคนอื่นมาก ๆ กิเลสก็จะตีกลับอีกด้วย

ดังนั้น..เราจะประมาทไม่ได้ ต้องมีเวลาเฉพาะของตนเอง อย่างเช่นเราตั้งใจว่าครึ่งวันแรกจะช่วยคนอื่น ครึ่งวันหลังฉันจะเอาเฉพาะเรื่องของฉันเอง ครึ่งวันหลังถ้าใครมาขอให้ช่วยก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกัน เราต้องมีเวลาเฉพาะของตนเองเพื่อรักษาใจของเราด้วย

ถาม : ต้องกำหนดเวลาไว้ด้วยใช่ไหมคะ ?
ตอบ : สมควรที่จะต้องกำหนดเวลาไว้ด้วย ไม่ใช่ช่วยเขาเรื่อยไป ไม่อย่างนั้นเราจะแย่เอง

ถาม : ไม่กล้าปฏิเสธคนที่เขามาขอความช่วยเหลือค่ะ
ตอบ : อาตมาเองไม่ปฏิเสธหรอกจ้ะ ถึงเวลาก็ปิดประตูลงกลอนไปเลย

ถาม : ต้องป้องกันตัวเองใช่ไหมเจ้าคะ ? มีโทรศัพท์มือถือก็ปิดใช่ไหมเจ้าคะ ?
ตอบ : เราต้องป้องกันตัวเอง โดยเฉพาะป้องกันกิเลส เผลอเมื่อไรกิเลสก็กินเราเมื่อนั้น

ถาม : เราต้องคอยระวังจิตตลอดเวลาใช่ไหมคะ ?
ตอบ : คำนี้แหละที่ทุกคนสมควรจะรู้และทำไว้ ส่วนใหญ่ก็รู้กันแล้ว แต่ก็คลำไม่ถูกจุด ต้องระวังใจตัวเองไว้ตลอดเวลาอย่าให้เผลอได้ เผลอเมื่อไรมีหวังถูกกิเลสฟัดตาย..!

แรก ๆ ก็ปิดมือถือก่อน พอต่อ ๆ ไปเขาถามก็บอกว่า เรามีเวลาส่วนตัวช่วงนี้ ๆ ไม่ต้องโทรมา ถึงเวลาฉันปิดเครื่องแน่นอน..!


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนมีนาคม พุทธศักราช ๒๕๔๕