กระดานสนทนาวัดท่าขนุน

ตั้งแต่บวชมาความคิดที่จะไปต่างประเทศ มีอยู่อย่างเดียวคือคิดจะไปธุดงค์ ไม่ได้คิดที่จะไปทำอย่างอื่น ขนาดโยมนิมนต์ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดทุกอย่าง ผมก็ปฏิเสธ กลัวอยู่อย่างเดียว คือ ตัวเองมีความดีไม่พอ

โยมเขาลงทุน อย่างไปอเมริกาทีหนึ่งหลายหมื่น ทั้งไปทั้งกลับตอนนั้นก็ร่วมแสน การที่จะไปธุดงค์อาตมาวางโครงการไว้ ตอนนี้คงแก่เกินแกงแล้ว ตั้งใจว่าจะเดินธุดงค์รอบใหญ่ โดยที่เข้าทางเมืองเงิน ของลาว และก็เลาะลงลาวใต้ เข้ากัมพูชา แล้วก็เลาะเข้าเวียดนามใต้ ขึ้นเวียดนามเหนือ เข้าจีน จากจีนขึ้นไปทิเบตลงไปเนปาล เข้าอินเดีย พม่าแล้วกลับมาไทย จะครบวงพอดี ตอนนั้นเวลายังมีเยอะ ตอนนี้เวลาสักนิดก็ไม่มี โดนงานแย่งไปหมด ไปนั่งอยู่ไม่ทันจะกลับเลย โยมถามแล้วว่าจะมาครั้งต่อไปเมื่อไร ? บอกว่า"ชาตินี้แหละ...มาแน่นอน"

ชีวิตตอนเป็นฆราวาสอาตมามีความฝันอยู่อย่างหนี่ง ว่าไม่อยากจะอยู่ที่ใดที่หนึ่งให้ติดที่ เพราะว่าการติดที่ พอเกิดความเคยชินแล้วสภาพจิตจะไม่แหลมคม จะเริ่มปล่อยว่าอย่างไรก็ได้ สังเกตว่าเราไปที่ใหม่ ๆ จะนอนไม่ค่อยหลับ สภาพจิตตื่นเองโดยอัตโนมัติ พอชินที่แล้วก็จะหลับไม่รู้เรื่อง

ตอนนั้นอาตมาตั้งใจไว้ว่า เมื่อทำงานไประยะหนึ่ง พอสะสมเงินได้ก้อนหนึ่ง ก็จะแบกเป้เดินไปเรื่อย ค่ำไหนนอนนั่น ถ้าหากว่าสตางค์หมดก็หางานทำแถวนั้น ได้เท่าไรก็ไปต่อ คิดจะทำอย่างนั้นจริง ๆ

แต่ไม่ได้ทำ...มาเป็นพระได้ทำคล้าย ๆ อย่างนั้นก็จริง แต่ว่าก็ติดด้วยกฎด้วยระเบียบ ไปนานอย่างที่คิดไม่ได้ เคยเดินธุดงค์นานที่สุดเดือนหนึ่งต่อเนื่อง โครงการบางอย่างมีอยู่และน่าทำมาก ๆ แต่บางทีเวลาก็ล่วงเลยไป โดยเฉพาะสภาพร่างกายไม่รอเรา แก่ไปเรื่อย

พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ที่บ้านอนุสาวรีย์
เดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๕๒