ทำตนให้เป็นภาระน้อยที่สุด
 

ญาติโยมรุ่นเก่า ๆ พวกเรามักจะไม่ค่อยรู้จัก สมัยที่อาตมาออกจากวัดไปใหม่ ๆ เขาก็ตามไปช่วยสงเคราะห์ โดยเฉพาะในส่วนของคณะบายศรี จริง ๆ แล้วก็คือกลุ่มบายศรีของวัดท่าซุง เพียงแต่ว่าพอคนรู้มากขึ้น ตัวเองก็เหนื่อยน้อยลง ท้ายสุดก็เกษียณ ไปนั่งดูงานเฉย ๆ

สมัยแรก ๆ ทำบายศรีต้องใช้เวลาสองวัน พอคนรู้วิธีทำมากขึ้น เพราะใครไปเราก็ไม่เคยหวงวิชา จับขึ้นครูทำหมดทุกคน ก็กลายเป็นว่าแทนที่จะทำสองวันเสร็จ ก็เหลือวันหนึ่ง..เหลือทำเช้าเสร็จสี่ทุ่ม..ทำเช้าเสร็จสองทุ่ม..ทำเช้าเสร็จหกโมงเย็น จนกระทั่งท้ายสุด ทำเช้าบ่ายสามก็เสร็จแล้ว คนทำเป็นมีเยอะขึ้น ช่วยกันคนละไม้คนละมือ ก็เสร็จเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

วิชาการต่าง ๆ หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านจึงไม่ปิดบังใคร แม้กระทั่งหลักการปฏิบัติท่านก็บอกหมดทุกอย่าง เพราะคนทำได้มากเท่าไร นอกจากจะเป็นเครื่องยืนยันว่า ธรรมะของพระพุทธเจ้าปฏิบัติแล้วมีผลจริงแล้ว เมื่อคนเขาทำได้ก็ไม่ต้องเสียเวลาไปดูแลสงเคราะห์เขาอีก เราก็เหนื่อยน้อยลงไปด้วย

สมัยก่อนตอนเข้าวัดใหม่ ๆ ยังไม่เข้าใจวิธีการสอนของหลวงพ่อท่าน ว่าคนแต่ละจริตนิสัย ท่านจะมีวิธีการสอนไม่เหมือนกัน คนหยาบอย่างอาตมา จำเป็นต้องโดนโขก โดนสับ โดนด่า ไม่อย่างนั้นมักจะไม่ค่อยรู้เรื่องกับใคร

พอโดนโขกโดนสับเยอะ ๆ ก็ไม่เข้าใจ เห็นหลวงพ่อเรียกคนนั้นก็ลูก คนนี้ก็หลาน ท่านพูดดีกับเขาทั้งนั้น แต่ทำไมทีอาตมามีแต่ด่าอย่างเดียว พอมาตอนหลังจึงเข้าใจว่า จริง ๆ แล้วพวกที่ท่านยังใช้วาจาดี ๆ ด้วย ส่วนใหญ่ยังเอาตัวไม่รอด ก็คือ ยังต้องคอยประคองอยู่ แต่ถ้าคนไหนที่ท่านสับแรง ๆ แปลว่าเดินเองได้แน่ ถึงเวลาถ้าเดินช้าท่านก็ถีบส่งเลย..!

ในเรื่องของครูบาอาจารย์ที่เรายึดท่านเป็นที่พึ่ง ถ้ายึดมากเกินไป นอกจากตัวเองจะไปไม่รอดแล้ว ยังทำให้ท่านมีภาระมาก ก็มีอยู่อย่างเดียว ก็คือ ต้องตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติให้ได้มากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ คือ ทำตนให้เป็นภาระสำหรับท่านให้น้อยที่สุด นอกจากตัวเราจะก้าวหน้าในการปฏิบัติ เพราะว่าขวนขวายทำอย่างจริงจังแล้ว ครูบาอาจารย์ก็ยังไม่ต้องรับเราเป็นภาระ ขณะเดียวกันในเมื่อเราไม่เป็นภาระ ท่านเองก็สามารถสงเคราะห์คนอื่นได้มากขึ้น เป็นความดีหลายส่วนด้วยกัน


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงสาย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันเสาร์ที่ ๔ กันยายน ๒๕๕๓