พ่อมีเมียน้อย แค้นใจมาก ควรทำอย่างไรดีคะ?
 

กราบนมัสการหลวงพ่อเล็กค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า คุณพ่อของหนูมีเมียน้อยค่ะ จริง ๆ เรื่องก็ใหญ่โตพอสมควร ถึงขั้นรู้กันทั้งตระกูล และเกิดขึ้นมานานหลายปีจนมาถึงปัจจุบันค่ะ แต่หนูก็ยังไม่สามารถลดความโกรธแค้นที่มีต่อพ่อได้ เพราะพ่อมักจะแสดงพฤติกรรมหยามน้ำใจหนูกับแม่เป็นระยะ ๆ เสมอ เช่น จากแต่ก่อนที่หลบ ๆ ซ่อน ๆ ปัจจุบันเริ่มส่งข้อความเสียงคุยกับเมียน้อยให้พวกเราได้ยิน ราวกับว่าพวกเราไม่มีตัวตนเลย เรียกได้ว่าไม่ให้เกียรติกัน แม่กับหนูไม่อยากมีเรื่อง เลยทำตัวเหมือนปกติ แต่ในใจก็ทุกข์

ทุกครั้งที่เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น หนูจะแค้นใจมาก รู้สึกเหมือนพ่อจะแสดงให้เห็นว่า ตัวเองจะทำอะไรก็ได้เพราะหนูกับแม่เป็นแค่ทาสที่ต้องยอมทุกอย่าง

หนูทำได้แต่เก็บความแค้นไว้ในใจแล้วเดินหนี พลางคิดว่าหนูเกลียดพ่อ ไม่อยากมีพ่อแบบนี้เลย ถึงขั้นที่คิดแค้นเลยว่าถ้าพ่อแก่ก็ไม่อยากจะเลี้ยงดู........ หนูยอมรับว่าหนูเลวที่คิดแบบนี้ แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ เพราะมีเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมายตั้งแต่หนูยังเด็ก จนมันสะสมทับถมให้มีเหตุผลมากพอที่จะเกลียดพ่อได้ แต่ด้านดีในใจหนูก็ยังรู้สึกเป็นห่วงพ่อบ้างในบางครั้ง

เมื่อหนูแยกตัวออกมาไม่รับรู้ หนูก็ไม่แค้น แต่พอคิดถึงหรือเหตุการณ์เกิดซ้ำ ก็กลับไปแค้นอีก หนูวางไม่ได้จากใจจริง หนูหลอกตัวเองมาหลายวิธี แต่ก็ไม่สำเร็จเลยค่ะ มันไม่ทำให้หนูหายแค้นได้เลย

พอพยายามคิดในแง่มุมของธรรมมะ ก็ไม่เข้าถึงใจหนูเลย เหมือนแค่หลอกตัวเองว่าเข้าใจแล้ว แต่จริง ๆ แล้วไม่เลย หนูเลยไม่รู้ว่าควรสอนตัวเองอย่างไรดีถึงจะหลุดจากวงเวียนอันน่าสมเพชเวทนานี้ได้

หนูกราบนิมนต์หลวงพ่อช่วยชี้แนะหนูด้วยเถิดค่ะ

ถาม : เรื่องมีอยู่ว่า คุณพ่อของหนูมีเมียน้อยค่ะ จริง ๆ เรื่องก็ใหญ่โตพอสมควร ถึงขั้นรู้กันทั้งตระกูล และเกิดขึ้นมานานหลายปีจนมาถึงปัจจุบันค่ะ แต่หนูก็ยังไม่สามารถลดความโกรธแค้นที่มีต่อพ่อได้ เพราะพ่อมักจะแสดงพฤติกรรมหยามน้ำใจหนูกับแม่เป็นระยะ ๆ เสมอ เช่น จากแต่ก่อนที่หลบ ๆ ซ่อน ๆ ปัจจุบันเริ่มส่งข้อความเสียงคุยกับเมียน้อยให้พวกเราได้ยิน ราวกับว่าพวกเราไม่มีตัวตนเลย เรียกได้ว่าไม่ให้เกียรติกัน แม่กับหนูไม่อยากมีเรื่อง เลยทำตัวเหมือนปกติ แต่ในใจก็ทุกข์

ทุกครั้งที่เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น หนูจะแค้นใจมาก รู้สึกเหมือนพ่อจะแสดงให้เห็นว่า ตัวเองจะทำอะไรก็ได้เพราะหนูกับแม่เป็นแค่ทาสที่ต้องยอมทุกอย่าง

หนูทำได้แต่เก็บความแค้นไว้ในใจแล้วเดินหนี พลางคิดว่าหนูเกลียดพ่อ ไม่อยากมีพ่อแบบนี้เลย ถึงขั้นที่คิดแค้นเลยว่าถ้าพ่อแก่ก็ไม่อยากจะเลี้ยงดู........ หนูยอมรับว่าหนูเลวที่คิดแบบนี้ แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ เพราะมีเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมายตั้งแต่หนูยังเด็ก จนมันสะสมทับถมให้มีเหตุผลมากพอที่จะเกลียดพ่อได้ แต่ด้านดีในใจหนูก็ยังรู้สึกเป็นห่วงพ่อบ้างในบางครั้ง

เมื่อหนูแยกตัวออกมาไม่รับรู้ หนูก็ไม่แค้น แต่พอคิดถึงหรือเหตุการณ์เกิดซ้ำ ก็กลับไปแค้นอีก หนูวางไม่ได้จากใจจริง หนูหลอกตัวเองมาหลายวิธี แต่ก็ไม่สำเร็จเลยค่ะ มันไม่ทำให้หนูหายแค้นได้เลย

พอพยายามคิดในแง่มุมของธรรมมะ ก็ไม่เข้าถึงใจหนูเลย เหมือนแค่หลอกตัวเองว่าเข้าใจแล้ว แต่จริง ๆ แล้วไม่เลย หนูเลยไม่รู้ว่าควรสอนตัวเองอย่างไรดีถึงจะหลุดจากวงเวียนอันน่าสมเพชเวทนานี้ได้

หนูกราบนิมนต์หลวงพ่อช่วยชี้แนะหนูด้วยเถิดค่ะ ?
ตอบ : แค่เลิกคิดก็เลิกแค้น