[เถรี]

"ที่เล่ามานี่เพื่อจะบอกว่าหลวงพ่อสมเด็จฯ วัดอนงค์ฯ ท่านเก่งขนาดนั้น มีครั้งหนึ่งที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านนั่งคุยอยู่กับเพื่อนท่าน มีท่านเจ้าคุณไสว ท่านเจ้าคุณยิ้ม ท่านเจ้าคุณสรภาณกวี สมัยที่ยังเป็นพระใหม่บ้าง เป็นเณรบ้างเรียนบาลีอยู่ เวลาท่านคุยเกี่ยวกับการปฏิบัติ หลวงพ่อท่านอยู่คณะ ๔ ห่างจากตำหนักสมเด็จไกลลิบเลย แต่พอคุยกันผิด รุ่งเช้าตอนฉันทีไรหลวงพ่อสมเด็จฯ ท่านจะบอกว่า “เมื่อคืนที่คุณคุยกันเรื่องนั้น ๆ ผิดนะ ต้องอย่างนี้” แล้วท่านก็แก้ให้ หลวงพ่อทั้ง ๔ ก็ “เออ..ท่านรู้ได้อย่างไรวะ ?” เปิดตำราดู วิเคราะห์วิจัยกัน ประเภทไม่ได้บอกก็รู้ อยู่ไกล ๆ ก็รู้ มีอะไรบ้าง

ปรากฏว่าไปวิจัยกันที่ไหน ? วิจัยกันอยู่ใต้ถุนกุฏิสมเด็จ ท่านบอกว่า “ไม่ใช่อภิญญา ท่านวิเคราะห์ว่าอภิญญายังต้องตั้งท่า ประเภทไม่ตั้งท่าแล้วรู้ต้องเป็นปฏิสัมภิทาญาณอย่างเดียว พอฟันธงเสร็จ ธงหล่นใส่กบาลดังโป๊กพร้อมกันเลย ไม่รู้ว่าหลวงพ่อสมเด็จฯ ท่านมายืนอยู่ข้างวงคุยกันตอนไหน ไม้เท้าลงหัว ๔ คนเหมือนเสียงเดียวกันเลย แล้วท่านก็กำชับว่า "ตราบใดที่ข้ายังไม่ตาย ห้ามพูดเรื่องนี้เด็ดขาด..!" ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวคนกวนตายเลย

สี่ท่านก็คลำพระเศียรสิ ถามหลวงพ่อสมเด็จฯ ว่ามาเมื่อไรครับ ? ท่านว่า “มาเมื่อเอ็งคุยกัน” หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านว่า “บันไดกุฏิสมเด็จเก่าแก่จะตายชัก เดินทีลั่นเอี๊ยดอ๊าดไปหมด มาอย่างไรเงียบฉี่เลย” กำชับเสร็จสรรพว่าเรื่องนี้ห้ามบอกใครจนกว่าท่านจะตาย แล้วทำอย่างไร ? “ช่วยประคองที ขึ้นบันไดไม่ไหว” ตอนมา ๆ อย่างไรไม่รู้ ตีกบาลเสร็จเรียบร้อยให้ช่วยประคองไปส่งที ถึงได้บอกกับโยมว่าแก่แล้ว ตอนมาดันมาเองได้ ตอนกลับต้องให้คนประคองไป

หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านก็ไปมาแบบไร้ร่องรอย เคยเห็นคาตาอยู่ครั้งหนึ่ง แต่บอกว่าเห็นคาตาก็ไม่ได้หรอก เพราะไม่เห็นว่าท่านไปทางไหน แต่ท่านไปแล้ว ปกติที่วัดท่าซุง พระในวัดก็ต้องผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปเป็นเวรโรงครัว คราวนี้เวรโรงครัวจะมีหน้าที่ตีกลองเพลด้วย อาตมาเองเป็นเวรโรงครัวด้วย และเวรเฝ้าหน้าตึกของหลวงพ่อท่านด้วย ถ้าวันไหนไม่ได้เป็นเวรโรงครัวก็เป็นเวรเฝ้าหน้าตึก ถ้าเวรอื่นส่วนใหญ่แล้วเป็นพระใหม่ ตีกลองเพลยังไม่เป็นก็ต้องขึ้นไปตีแทนเขา"