[เถรี]

ถาม : นั่งสมาธิ ๑ ชั่วโมงแต่ว่าจิตฟุ้งมาก ฟุ้งไปประมาณ ๙๕ เปอร์เซ็นต์ของเวลา หมายความว่าได้บุญแค่ช่วงใจสงบใช่หรือไม่ ? ซึ่งเป็นบุญใหญ่จากการภาวนา ส่วนบุญที่เกิดตอนฟุ้งเป็นแค่บุญที่กายเราไม่ทำชั่วซึ่งเป็นบุญที่น้อยใช่หรือไม่ ?
ตอบ : ถามว่าผลบุญเกิดไหม ? เกิดตั้งแต่ตั้งใจทำสมาธิแล้ว แต่เวลาที่พระภูมิเจ้าที่หรือว่าเทวดาชั้นจาตุมหาราชท่านบันทึกความดีที่เราปฏิบัติ ท่านจะบันทึกตอนช่วงที่กำลังใจของเราสูงสุด เพราะฉะนั้น..ก็เลือกเอาก็แล้วกันว่าจะเอาบุญอย่างไหน เพราะได้ตั้งแต่คิดจะทำแล้ว

ถาม : นั่งสมาธิได้บุญมากกว่านอนสมาธิใช่หรือไม่ ? เพราะว่าการนั่งต้องใช้ความเพียรมากกว่า เมื่อยกว่า การได้บุญมากตัดสินตรงความยากลำบากในการทำบุญฝ่าอุปสรรคใช่หรือไม่ ?
ตอบ : ตัดสินตรงใครได้สมาธิสูงกว่า กำลังใจเข้าถึงระดับสมาธิสูงกว่าอานิสงส์ก็มากกว่า ถ้าทำลำบากกว่า อาตมาคงได้เยอะแล้ว เพราะเคยตีลังกาทำสมาธิมามาก..!

ถาม : ในวันที่ฟุ้งมาก ๆ แล้วพยายามสวดมนต์ พยายามสงบก็สงบไม่ได้ ปากสวดไปเองแต่ใจคิดเรื่องอื่น จะได้บุญมากน้อยแค่ไหน ? และควรสวดไปเรื่อย ๆ หรือว่าควรหยุดดีคะ ?
ตอบ : ถ้าตั้งใจทำความดี กุศลเกิดตั้งแต่แรกเพราะว่าเป็นมโนกรรม คราวนี้ว่าถ้าเราสามารถสวดไปเรื่อยจนใจสงบได้ ก็แปลว่าเราตั้งใจทำความดีเป็นระยะเวลาที่ต่อเนื่องยาวนานกว่า ผลบุญจะมีมากกว่า แต่ถ้าทนรำคาญไม่ไหวแล้วเลิกไป ก็ได้เท่านั้นเอง

ถาม : แม้จะฟุ้งเราก็ทำไปเรื่อย ๆ ?
ตอบ : ทำไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะหายฟุ้ง