[เถรี]

เมื่อเดือนที่แล้วมีโยมอยู่คนหนึ่ง รู้กันจักกันมาตั้งแต่สมัยฆราวาส หายไปหลายปีเพิ่งจะมาปรากฏตัว บอกว่า “หลวงพี่..๒ ปีนี้กำลังใจผมแย่มากเลย” จึงบอกว่า “รู้ตัวแล้วทำไมไม่เอาคืนล่ะ ?” เขาบอกว่า “ลุ้นไม่ค่อยจะขึ้น” นั่นคือลักษณะของการทิ้งกำลังใจให้เสีย ปฏิบัติดีมานาน ๆ ถ้าทิ้งให้เสียเมื่อไร กิเลสก็ต่อต้านสุดชีวิต โอกาสที่เราจะโกยคืนมาให้ดีได้จะเป็นเรื่องยาก

พวกเราทุกคนถ้ามีโอกาสให้เร่งทำให้มากไว้ เรื่องของการพูดการคุย การปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น หรือว่าในเรื่องของโซเชียลมีเดีย จะต้องเข้าเฟซบุ๊ค จะต้องเข้าไปอัพรูป ไปลงสเตตัส ไปกดไลค์ใคร ให้เลิกไปชั่วคราว ตีเสียว่าใน ๕ วันนี้ เราจะตัดตัวเองจากโลกภายนอก ดูซิ..ว่าจะขาดใจตายไหม ? เราจะเห็นได้ชัด ๆ ว่ากิเลสหน้าตาเป็นอย่างนี้เอง ถึงเวลาก็จะดึงเรากลับไปทำแบบนั้นให้ได้ ถ้าไม่ได้ทำอย่างนั้นใจจะขาดรอน ๆ แล้วเราจะรู้ว่า นั่นเป็นแค่สิ่งที่เราผูกสัมพันธ์ แค่เราสร้างขึ้นมาเท่านั้น ยังตัดได้ยากขนาดนี้ แล้วร่างกายของเราซึ่งเป็นสิ่งที่รัก เป็นสิ่งที่หวงแหนมานับชาตินับภพไม่ถ้วน ถึงเวลาแล้วจะตัดยากขนาดไหน ?

ลองดูซิว่า..ไม่ใช้โทรศัพท์สัก ๕ วันจะถึงตายไหม ? กำลังของเราพอที่จะสู้กิเลสได้ไหม ? ถ้าพอสู้ได้เราต้องไม่แตะเลย ไม่เข้าเฟซบุ๊คสัก ๕ วันจะลงแดงไหม ? ถ้ามีการทดสอบลักษณะนี้ เราก็จะรู้ว่ากำลังของเราพอสู้กิเลสหรือเปล่า ? แต่ว่าส่วนใหญ่แล้ว พวกเรานอกจากจะไม่รู้วิธีต่อสู้กิเลสแล้ว ยังถนัดในการพอกพูนกิเลสอีกด้วย