[เถรี]

สิ่งทั้งหลายเหล่านั้น ถ้าจะใช้..ให้ใช้ในขณะที่เราสามารถทรงอารมณ์ภาวนาในทุกอิริยาบถได้แล้ว ไม่อย่างนั้นแล้วสิ่งเหล่านั้นก็จะแย่งเวลาของเราไปหมด สร้างความฟุ้งซ่านให้เกิดขึ้นแก่เรา กลายเป็นตัวตนที่มากขึ้น ยากต่อการตัด การละ อย่างที่วันแรกได้บอกกับพวกเราว่า ลองดู ๕ วันนี้เราไม่เล่นเฟซบุ๊ก ไม่เล่นอินเตอร์เน็ต ไม่ใช้โทรศัพท์ ดูว่าจะตายไหม ? ปรากฏว่าตายหมดแล้ว ศพเกลื่อนวัดเลย ..!

โยมอาจจะไม่เชื่อว่า บางเดือนอาตมารับโทรศัพท์แค่ ๓-๔ ครั้ง เพราะว่าพระผู้ใหญ่โทรมา นอกนั้นใครจะโทรมาก็ช่างหัวมัน บางทีเวลาโทรศัพท์ดัง ดูแล้วไม่ใช่เบอร์ของพระผู้ใหญ่ที่เป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรง อาตมาก็ปล่อยทิ้งไป จนท่านกอล์ฟถามว่า “อาจารย์ครับ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ?” ก็บอกไปว่า "ผมไม่ได้มีธุระอะไรกับเขานี่หว่า.." ท่านก็บอกว่า “บางทีเขาอาจจะมีธุระ” "นั่นธุระของเขา ไม่ใช่ธุระของผม..!"

ฟังดูเหมือนกับใจดำมากเลย แต่ความจริงถ้าเป็นบุคคลที่ต้องระมัดระวังรักษากำลังใจของตน การปฏิสัมพันธ์ทุกอย่างจะสร้างความรุงรัง สร้างภาระให้เราแบก ให้เราหาม ทำให้เราก้าวไปสู่เส้นทางธรรมได้ช้า หรือว่าถึงก้าวขึ้นไปแล้ว ก็เดินไปสู่จุดหมายปลายทางได้ช้า

ดังที่อาตมาเคยเทศน์ไปหลายต่อหลายครั้งว่า มโนมยิทธินั้น จริง ๆ แล้วเป็นของที่วิเศษที่สุด เพราะทำให้เรารู้จักพระนิพพานได้ ไปพระนิพพานตรง แต่ส่วนใหญ่เท่าที่พบมา ๙๙.๙๙ เปอร์เซ็นต์ เอาไปใช้ผิดหมด ญาติโยมหลายคนว่าอาตมาเป็นลูกศิษย์สายวัดท่าซุง ทำไมไม่สอนมโนมยิทธิ ? อาตมาวัดจากตัวเองว่า เคยไปหลงติดอยู่ ๓ ปีเต็ม คนโน้นขอให้ดูเรื่องโน้น คนนี้ขอให้ดูเรื่องนี้ พอถึงเวลาเขาก็ชื่นชมมา “โอ๊ย..รู้ได้ชัดเจนเหลือเกิน" "ทำไมมโนฯ ถึงแจ่มใสขนาดนี้" ก็ยืดเสื้อแทบขาด ตอนนั้นยังใส่เสื้อ เป็นฆราวาสอยู่ ปรากฏว่าโดนหลอกเป็นขี้ข้าเขาชัด ๆ ไม่มีเวลาในการในการปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นเลย นอกจากหลงเป็นทาสให้คนอื่นเขาใช้