[เถรี]

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรา พระองค์ท่านสร้างบุญสร้างกุศลมหาศาล แต่สร้างเพื่อพวกเราทั้งประเทศ ต่อให้คนมีเงินเยอะขนาดไหนก็ตาม ตีเสียว่ามีเงินหกพันล้านบาทก็แล้วกัน ถ้าหากว่าแบ่งให้คนไทยหกสิบกว่าล้านคนได้เท่าไร ? ก็แค่คนละไม่กี่บาท พระองค์ท่านก็ไม่ทราบว่าจะบุญหมดเมื่อไร พวกเราก็สร้างบุญสร้างกุศลอุทิศถวายเป็นพระราชกุศลไป พูดง่าย ๆ ว่าบังคับในหลวงให้อยู่นาน ๆ สักวันกรรมส่วนนี้จะสนอง..! พวกเราไม่รู้หรอกว่าคนแก่อายุ ๘๘ เวลาอยู่นาน ๆ ลำบากแค่ไหน หายใจยังเหนื่อยเลย อาตมาก็ทำมาแล้ว คาดว่าจะโดนกรรมสนอง ฉะนั้น..อยู่เป็นเพื่อนกันไปก่อน

ในส่วนนี้ที่เราให้เลือด ก็ถือว่าเราตั้งใจปฏิบัติธรรมในลักษณะตัดชีวิต ป็นการใช้ผลของการปฏิบัติในชีวิตจริงเลย ส่วนท่านที่ไม่ได้ให้ อาจจะเป็นเพราะมีโรคประจำตัว กินยาบางอย่างที่ให้เลือดไม่ได้ หรือว่าให้ไปแล้วยังไม่ครบ ๓ เดือน หรือน้ำหนักน้อยเกินไปอะไรก็ตาม นั่นก็ถือว่าเป็นกฎเกณฑ์ของเขาที่ให้เลือดไม่ได้ แต่ถ้าใครไม่ได้ให้เลือดเพราะกลัว จะด้วยสาเหตุอันใดอันหนึ่งก็ตาม ลองพยายามเสียใหม่

ถ้าตราบใดที่เรายังกลัวตายอยู่ โอกาสที่เราจะปฏิบัติธรรมแล้วได้ดีก็จะเป็นศูนย์ เนื่องจากว่าการปฏิบัติเราจะผ่านการทดสอบต่าง ๆ ที่ต้องตัดใจว่า “ตายเป็นตาย” ถ้ายังไม่ถึงตรงนี้ โอกาสที่จะเอาดียาก ฉะนั้น..แม้กระทั่งเรื่องปกติทั่วไปอย่างเช่นว่าให้เลือด เรายังไม่สามารถจะตัดใจได้ โอกาสที่เราจะตัดใจว่าตายเป็นตายก็เป็นไม่ได้เช่นกัน

ที่กล่าวมานี้ไม่ได้ตำหนิพวกเรา แต่ชี้ข้อบกพร่องให้เห็น แล้วก็ไปแก้ไขเสียใหม่ อาตมาตั้งแต่เด็กกลัวเข็มมาก ถึงเวลาจะฉีดวัคซีน จะปลูกฝี หนีเตลิดเปิดเปิง จนกระทั่งครูต้องจับตัวมาให้ฉีดหรือว่าปลูกฝี โดนเข็มเมื่อไรเป็นลมเลย แล้วทำไมตอนนี้นั่งดูเขาได้หน้าตาเฉย ? หมอจะจิ้มสักกี่เข็มก็เชิญ โดยเฉพาะมีเวรมีกรรมเรื่องฟัน จะผ่าฟันคุดก็โดนจิ้มซ้ายจิ้มขวา บางทีโดนจิ้มเหงือกไป ๑๐ กว่าเข็ม อาตมาก็ปล่อยให้หมอทำได้หน้าตาเฉย เนื่องเพราะว่าปฏิบัติธรรมแล้ว คำว่ากลัวตายค่อย ๆ จางลง ในเมื่อเราไม่กลัวตายเสียแล้ว ความกลัวอย่างอื่นก็พลอยน้อยลงไปด้วย

ฉะนั้น..จึงยืนยันกับพวกเราได้ว่า ในเรื่องของการปฏิบัตินั้น ถ้ามีความก้าวหน้าขึ้น ความกลัวตายจะลดน้อยถอยลง ในเมื่อเรารู้ว่าข้อบกพร่องของเราอยู่ตรงนี้ ก็พยายามกัดฟันสู้ เกิดเป็นคนแล้ว วายเมเถว ปุริโส คำว่า "ปุริโส" คำนี้ไม่ได้แปลว่าผู้ชาย หากแต่แปลว่าคน “เกิดเป็นคนต้องพยายามอยู่ร่ำไป” ไม่อย่างนั้นก็ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต ต่อให้ทดลองล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ต้องลองครั้งต่อไป เมื่อถึงเวลาที่เราหายกลัวตายแล้ว จะทำอะไรได้สนุกสนานกับชีวิตอีกมาก