เหตุเกิดเมื่อวานนี้ หลังจากที่เรากลับมาจากวัดท่าขนุน...
โทรศัพท์มือถือเต็มไปด้วยข้อความในไลน์
โดยเฉพาะกลุ่มเพื่อนนักเรียนที่ตั้งกลุ่มไลน์ขึ้นมารวมสมาชิกทั้งรุ่นที่โรงเรียน
...เพื่อน ๆ คุยกันเป็นปกติ วันละหลายข้อความ คุยเล่นกันบ้าง นัดกันบ้าง ลงรูปที่นัดกันบ้าง
ส่วนใหญ่ก็ไปกินอาหารเพื่อสังสรรค์กัน
เราก็คอยเข้าไปลบ อ่านทันบ้างไม่ทันบ้าง... ล่าสุดเพื่อนกลุ่มย่อยไปกินอาหาร ดูพระอาทิตย์ตกริมทะเลกัน
ถ่ายรูปพระอาทิตย์ตก นกที่กำลังบินกลับรัง รูปเพื่อน ๆ ต่างทำท่านั้นท่านี้ เป็นที่สนุกสนานประสาคนวัยกำลังเกษียณ
มีเพื่อนคนหนึ่งมาร่วมคุยด้วย โดยลงข่าวชาวอินเดียที่มีเมีย ๓๙ คน ลูก ๙๔ คน และหลาน ๔๗ คน
ในข่าวว่าหัวหน้าครอบครัวมีฐานะดี มีบ้านให้อยู่ด้วยกันทั้งหมด ๑๘๑ คน และเลี้ยงดูครอบครัวใหญ่นี้ได้
เพื่อนที่ลงข่าวจึงแซวเพื่อนอีกคนหนึ่งว่า '<เพื่อน๑> น่าไปสมัครเป็นเมียคนที่ ๔๐ นะจ๊ะนี่ ท่าจะรุ่ง'
<เพื่อน๑> ตอบขอบคุณ แล้วว่า 'ชาติหน้าก็แล้วกัน'
ทันใดนั้น มีเพื่อนแทรกแซงเข้ามาเป็นมือที่สาม พร้อมคำถามเด็ด...
'นี่หวังจะเกิดอีกหรือคะ <เพื่อน๑> ขา'
...สิ้นสุดเรื่องเล่านี้... อันเนื่องมาจากกัลยาณมิตร
__________________
การรักษากำลังใจสำคัญที่สุด...ได้ดีอย่าฟู แล้วขณะเดียวกันว่า ถ้าได้ร้ายก็อย่าฟุบ ให้เห็นว่ามันเป็นปกติของมัน เรื่องของมัน
ถ้ามันดีมาพออาศัยได้ก็ดีกับมันไป ถ้าหากว่ามันไม่ดีมา เราอยู่กับมันก็ให้รู้อยู่มีสติอยู่ ถึงเวลาก็ต่างคนต่างไปอยู่แล้ว...
กำลังใจของเราพลาดแม้แค่วินาทีเดียวนี่ อาจจะหมายถึงแพ้ทั้งกระดาน
อะไรมันก็ไม่เจ็บปวดเท่ากับต้องเกิดใหม่ มันเป็นทุกข์ เป็นโทษสุด ๆ จริง ๆ
กระโถนข้างธรรมาสน์ ฉบับที่ ๕๑
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สายท่าขนุน : 16-04-2015 เมื่อ 10:27
|