[เถรี]

ถาม : คนขายประกันนี่ต้องประพฤติตนอย่างไร ?
ตอบ : แนะนำในสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่เขา อาตมารู้จักโยมคนหนึ่ง ทำงานบริษัทเมืองไทยประกันชีวิต ทำยอดสูงสุดของภาคเหนือทุกปี เที่ยวต่างประเทศจนเบื่อแล้วเพราะเขาได้รางวัลทุกปี เขารับผิดชอบต่องานของเขา ต้องบอกว่าทุกอาทิตย์ลูกค้าจะได้เห็นหน้าเขา เขาตระเวนไปหาอยู่ตลอด ไปเยี่ยมเยือนถามไถ่ มีอะไรเล็กน้อยแค่ไหนถ้าพอเคลมประกันได้เขาจะทำให้ทันที ก็เลยทำให้ชื่อเสียงของเขาดีขึ้น ๆ จนกระทั่งท้ายสุดทุกคนอยากทำประกันกับคนนี้ กลายเป็นว่าคราวนี้เขาไม่ต้องไปไหน มีแต่ลูกค้าวิ่งมาหา ก็เลยต้องเอาสามีออกจากการรับราชการเป็นครู มาช่วยงานด้วย

คราวนี้พองานกว้างออกไปอีก ลูกสาวคนที่ ๑ คนที่ ๒ คนที่ ๓ พูดง่าย ๆ ว่าต้องออกมาทำงานกันทั้งครอบครัว เพราะการที่เอาใจใส่ลูกค้า ต้องได้เห็นหน้าทุกอาทิตย์ ใครทำได้บ้าง ? แล้วเขามีความจริงใจมาก เจ็บไข้ได้ป่วยเล็กน้อยขนาดไหน ถ้ามีใบรับรองแพทย์มาจะเคลมประกันให้ทันที แล้วก็เขานี่แหละ..ที่ไปทะเลาะกับบรรดาพวกเจ้านายที่สำนักงานใหญ่บอกว่า “เขาประกัน เขาต้องเคลมได้สิ จะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม เขามีเอกสารคุณก็จ่ายมาก็แล้วกัน ทำไมต้องถามด้วย” เขาต่อสู้เพื่อลูกค้า ในเมื่อรักษาผลประโยชน์ให้ ลูกค้าก็ติดใจ ถึงเวลาเขาบอกกันปากต่อปากดีกว่าอะไรทั้งหมด บอกแล้วว่าการโฆษณาที่ดีที่สุด ก็คือการทำลูกค้าติดใจแล้วบอกกันปากต่อปาก

ปัจจุบันนี้คุณสามีตายแล้ว ตัวเองก็เป็นมะเร็งเพราะคงเครียดกับงาน ตอนนี้ก็ต้องเอาลูกเขยเอาหลานมาช่วยงาน ไม่มีลูกชาย ต้องบอกว่าเขามีหลักธรรมโดยที่เขาไม่รู้ตัว ก็คือการรับผิดชอบต่อหน้าที่ ตรงต่อหน้าที่การงานของตนเอง มีฉันทะคือความพอใจที่จะทำเช่นนั้น มีวิริยะพากเพียรทำไป สมัยแรก ๆ ก็ขี่มอเตอร์ไซค์วนเวียนไปหาลูกค้าทุกวัน ไปคุยสารทุกข์สุขดิบสัก ๒๐-๓๐ นาทีแล้วก็วิ่งไปหาลูกค้าคนต่อไป บ้านไหนมีคนแก่ ก็มีข้าวของเล็ก ๆ น้อยๆ ติดไม้ติดมือไปฝากเขา

ทำตนเหมือนลูกเหมือนหลาน รักษาผลประโยชน์ให้ปู่ย่าตายาย ตอนหลังต้องขี่เบนซ์ตระเวนไป แล้วเรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องแปลก เหมือนอย่างกับว่าข่ายงานยิ่งแผ่ออกไปกว้างเท่าไร ตัวเองก็เหนื่อยน้อยลง แต่ขณะเดียวกันรายรับกลับมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะไปได้ส่วนแบ่งจากคนอื่นด้วย