จดหมายพระอาจารย์_๒๑
วัดท่าซุง อุทัยธานี ๖๑๐๐๐
๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๒๙
สวัสดีจ้ะน้องหญิง
คิดถึงบ้านมากหรือจ๊ะ...? เก็บความคิดถึงใส่ลิ้นชักไว้ ตอนนี้เราต้องเรียนตามเวลาและหน้าที่ สิทธิ์ที่จะคิดถึงมีอยู่ แต่ห้ามคิดนาน เดี๋ยวมัวแต่นั่งใจลอย ปลายปีติดแซ่ดเข้าจริง ๆ จะยุ่งกันใหญ่
การปฏิบัติธรรมของหญิงไม่ได้เพลาลงหรอกจ้ะ ธรรมะที่พระพุทธเจ้ามอบให้พวกเรา เหมาะสมในสถานที่ต่าง ๆ ทุกแห่ง ในโรงเรียนก็ใช้หมวดสังคหวัตถุอย่างไรล่ะ...ทาน-เสียสละให้ปัน, ปิยวาจา-มีคำพูดอันเป็นที่รักใคร่ชอบใจของผู้อื่น, อัตถจริยา-ช่วยการงานของผู้อื่น, สมานัตตา-ทำดีเสมอต้นเสมอปลาย ทำได้แค่นี้คร้านที่จะมีคนรุมรักเสียอีก
เกี่ยวกับโฆษณาของทัวร์สามแยกนั้น ลีลาการโฆษณาของเขาเพื่อชักจูงคนเป็นอย่างนั้นเอง เขาพาคนไปถึงวัดก็นับว่าจบหน้าที่ของเขา พระก็ทำหน้าที่ของพระ ใครสมหวัง-ผิดหวังเป็น “กรรมของเขาเอง”
ห้อยพระจะกี่องค์ก็ตามใจ ท่านไม่ทะเลาะกันหรอกจ้ะ คนเราเอาความคิดของ “คน” ไปปะปนกับความเป็น “พระ” เลยคิดว่าท่านจะตีกันเอง ความจริงการแขวนพระนั้น โบราณจารย์ท่านฉลาด หาวิธีให้คนปฏิบัติธรรมกัน การห้อยพระเราก็ต้องนึกถึงพระ ถ้าเป็นพระพุทธรูปก็เป็น “พุทธานุสติ” ถ้าเป็นรูปพระสงฆ์ก็ได้ “สังฆานุสติ” ได้กรรมฐานหมวดอนุสติตั้งสองกอง คนปัจจุบันฉลาดสู้คนโบราณไม่ได้ เข้าใจความหมายของการห้อยพระผิด ๆ แถมคิดว่าท่านจะทะเลาะกันอีก นี่แหละคน...!
ปิดเทอมเมื่อไรค่อยตอบจ.ม.ก็ได้จ้ะ ถึงจะลืมไปเลยก็ไม่เป็นไร ไม่ว่ากันอยู่แล้ว
จากใจจริง
สุธมฺมปญฺโญ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย เถรี : 22-08-2009 เมื่อ 14:06
|