[สุธรรม]

แค่ตู้เดียวก็ตาลายหมดแล้ว..!

“แล้วทำไมปู่ถึงโลภมากเป็นซะเยอะแยะไปหมด ไม่แบ่งคนอื่นเขาบ้างล่ะ ?” อาจารย์ปู่ยิ้มฟันขาวลอดหนวดออกมา แกจัดว่าเป็นคนแก่ที่ “หล่อมาก” ทีเดียว “ภาษิตจีนเขาว่า “ชำนาญหนึ่งปรุโปร่งร้อย” ผมก็แค่ชำนาญเรื่องเดียวเท่านั้นเองครับ” แหม..โคตรจะถล่มตัวเลย แต่อีตอนนี้คนชักเขม่นที่อาตมายืนเกะกะไม่ยอมขยับเสียที โอกาสหน้าค่อยพบกันใหม่นะปู่นะ อาจารย์ปู่น้อมคารวะมือเดียวเหมือนนักบวชเส้าหลิน แล้ว “หายหัว” ไป ปล่อยให้อาตมาเดินต่อตามสบาย...

โอ้แม่เจ้า..ร้านขายทอง ร้านขายเพชรพลอย เป็นสิบ ๆ ร้านเลย มีทั้งทองคำ 18K สีซีด ๆ ทองคำขาว เงิน ไข่มุก และอัญมณีที่ไม่รู้จักมากจนตาลาย อาตมาสนใจเทอร์คอยส์ที่แท้แน่นอน แต่ราคาก็แท้แน่นอนไปด้วย จึงได้แต่ถอยมาด้วยความเสียดาย บางร้านมีนาฬิกาไปครึ่งตู้ "สวิสเมด" แทบทั้งนั้น ราคาต่ำสุดก็เกือบห้าร้อยยูโร ระดับ ๔,๐๐๐ ยูโรถือเป็นราคาปกติ แสลงกระเป๋าเป็นบ้าเลย...

เดินเรื่อยเปื่อยแบบซื้อของด้วยกล้อง ไม่ต้องเสียสตางค์ บางร้านมีของเก่าวางขาย แต่ดันเป็นวัตถุโบราณจากจีน ประเภท “เครื่องหมิง” มีทั้งจานลายคราม ชุดน้ำชาลายคราม ขวดยานัตถุ์ ฯลฯ บางร้านก็จำหน่ายภาพเขียน งานแกะสลัก รูปลอยตัวเลียนแบบของศิลปินชื่อดัง น่าจะได้ลิขสิทธิ์จากลูกหลานเจ้าของผลงาน ไม่อย่างนั้นมีหวังติดคุกหัวโต “พระครูวิลาศฯ จะเดินไปถึงไหนคะ ?” เสียง “หญิงใหญ่” ถามขึ้น อาตมาถึงรู้ตัวว่าเดินมาไกลเกินพรรคพวกเสียแล้ว...