[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ฝรั่งไม่เข้าใจธรรมเนียมของพระว่า สัมมาอาชีพของพระก็คือการโคจรบิณฑบาต พูดง่าย ๆ ก็คือขอเขากิน เพราะการทำอาชีพอื่น ๆ ล้วนแล้วแต่สร้างภาระ ขณะเดียวกันก็สร้าง รัก โลภ โกรธ หลง ให้เกิดขึ้นง่าย พระพุทธเจ้าถึงได้ตรัสว่า สัมมาอาชีวะของภิกษุคือโคจรบิณฑบาต แต่ฝรั่งเห็นเป็นการขอทาน เพราะฉะนั้น...บางประเทศพระไปเดินบิณฑบาตนี่โดนจับเลย หาว่าทำตัวเป็นขอทาน เวลาไปต่างประเทศ ส่วนใหญ่พระจึงต้องบิณฑบาตอยู่แต่ในวัด ถึงเวลาโยมคนไทยบ้าง บรรดาสามีภรรยาที่เป็นคนไทยบ้าง พาครอบครัวไปทำบุญ ก็เดินตามระเบียงรับไป

ไปนึกถึงสูจิมุขีปริพาชิกา เจอพระสารีบุตรบิณฑบาตนั่งฉันอยู่ก็ถามว่า "ดูก่อนสมณะ ท่านก้มหน้าฉันหรือเปล่า ?" พระสารีบุตรบอกว่าไม่ได้ก้มหน้าฉัน "ท่านเงยหน้าฉันหรือเปล่า ?" พระสารีบุตรบอกว่าไม่ได้เงยหน้าฉัน "ท่านดูทิศใหญ่ฉันหรือเปล่า ?" พระสารีบุตรบอกว่าไม่ได้ดูทิศใหญ่ฉัน "ท่านดูทิศน้อยฉันหรือเปล่า ?" พระสารีบุตรก็บอกว่าไม่ได้ดูทิศน้อยฉัน

สูจิมุขีปริพาชิกาก็ต่อว่า "ถามอะไรก็บอกว่าไม่ใช่สักอย่าง แล้วท่านฉันอย่างไร ?" พระสารีบุตรบอกว่า "ภคินิ...ดูก่อนน้องหญิง พราหมณ์ทั่วไปที่ดูพื้นที่ แล้วรับค่าตอบแทนเป็นอาหารบ้าง เป็นสิ่งของบ้าง เรียกว่าก้มหน้าฉัน พราหมณ์ท่านใดที่ดูดาวดูฤกษ์ให้คำแนะนำ แล้วบุคคลเกิดศรัทธา ถวายอาหารบิณฑบาต ตลอดกระทั่งสิ่งของต่าง ๆ ให้ เรียกว่าเงยหน้าฉัน พราหมณ์ท่านใดช่วยติดต่อสื่อสาร ช่วยเป็นผู้แทนให้ครอบครัวนั้นครอบครัวนี้ บุคคลนั้นบุคลคลนี้ ถือว่าเป็นผู้ดูทิศใหญ่ฉัน พราหมณ์ผู้ได้ให้คำแนะนำในการดำเนินชีวิตแก่บุคคลที่ไปสอบถาม เรียกว่าดูทิศน้อยฉัน

เราเป็นสมณศากยบุตร เว้นจากมิจฉาอาชีวะทั้งหลายเหล่านี้ ได้อาหารมาจากการโคจรบิณฑบาต เมื่อฉันแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาประพฤติพรหมจรรย์ จึงไม่เรียกว่าก้มหน้าฉัน เงยหน้าฉัน ดูทิศใหญ่ฉัน ดูทิศน้อยฉัน อย่างที่น้องหญิงเข้าใจ"