กระแสพระนิพพาน
(พระครูภาวนาพิลาศ)
ที่จริงอารมณ์กรรมฐานมีอารมณ์เดียวคือ ต้องเข้ากระแสพระนิพพานให้ได้ "กระแส" นี่หมายความว่า สายไฟแดง ๆ นี่กระแสไฟฟ้ามันยาว... ไม่ต้องไปจับปลายกระแส จับต้นมันก็ช็อตตายแล้ว! หรือว่ามันก็สว่างแล้ว...ให้จับกระแสนิพพานให้ได้
"กระแสนิพพาน" ก็คือรู้ว่าร่างกาย "ตาย!" ไม่มีทางหลีกเลี่ยงไปได้ ถ้าใจยังอ่อนก็บอกว่า อีกไม่เกิน ๑๐๐ ปีเราก็ตายแล้ว!
อย่างน้อยก็ต้องคิดให้ได้ให้ใจบอก...ใช่ ให้ใจมันยอมรับด้วยปัญญาเขาเรียก "ประจักษ์ใจ" "ไม่เกิน ๑๐๐ ปีก็ตายแล้ว.. ใครจะอยู่ก็อยู่.. พอตายแล้วเราก็ไม่เกี่ยวกับใครแล้ว..." คิดเบา ๆ ให้ใจมันค่อย ๆ ยอมรับไปก่อน
"ตายแล้วเราก็ไม่ต้องใช้หนี้ใคร ไม่ต้องซ่อมบ้านซ่อมช่อง" ก็ว่าไปตามทุกข์ปัจจุบัน ให้ใจมันคิด อือ...ดีเหมือนกัน "ตายแล้วก็ไม่ต้องกินข้าว...อาหารแพงหรือถูกอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับคนตาย"
ค่อย ๆ ล่อมันก่อน.. ไปหักหาญทีเดียวมันไม่ยอมคิด !
"ติ๋งต่างว่า ไอ้ ๑๐๐ ปีมันมาถึงพรุ่งนี้นี่นะ แล้วเราก็ทำความดีจนเป็นพระอรหันต์แล้ว" สมมติอย่างนี้นี่นะ...ล่อมัน "ภาระต่าง ๆ ก็หมดแล้ว" ล่อให้ใจมันสบายก่อนนะ "กิเลสก็ไม่เหลือแล้ว โลกก็ไม่ได้อยากอยู่อะไร พระนิพพานก็ใสแจ๋วอยู่ข้างบนนี่ ถ้าภาวะความตายอย่างนั้นมาถึงวันพรุ่งนี้น่าจะดี... จะได้หมดเรื่องเสียที" ขยับเข้ามาเหลือวันเดียวแล้ว ให้ใจมันสบาย
หลอกมันบ้างสิ กิเลสน่ะ! มันหลอกเรามานานแล้วนะ...หลอกมันบ้าง!
(มีต่อค่ะ)