[เถรี]

ถาม : อย่างเรื่องสัญญาที่เราจำได้ อย่างเราน้อยใจใครสักคนนี่ เรารู้ว่าทำไม แต่ทำไมเราตัดไม่ได้คะ ?

ตอบ : เพราะว่าสติและปัญญายังมีกำลังไม่เพียงพอ จำเป็นที่จะต้องสร้างความเข้มแข็งให้กับจิตให้มากกว่านี้ด้วยการภาวนา การภาวนาจะสร้างสติของเราให้มั่นคง ทำให้กำลังใจของเราเข้มแข็ง พอถึงเวลาเราต้องรู้จักพิจารณาดูว่า เราน้อยใจเขาแล้วได้ประโยชน์อะไร เขาก็ตายเราก็ตายในที่สุด ก็ต่างคนต่างตาย ระหว่างที่มีชีวิตอยู่ เขาก็ทุกข์ เราก็ทุกข์ เราเองเราน้อยใจเขา เราโกรธเขา เราคิดมากอยู่คนเดียวเขานอนสบาย เราหาเรื่องทุกข์ใส่ตัวหรือเปล่า ?

พอปัญญาเกิดก็จะค่อย ๆ ละ ค่อย ๆ ตัดไปเรื่อย แล้วในที่สุดพอเจอหน้าก็รู้สึกเฉย ๆ ไม่กระเทือนอีก แผ่เมตตาให้เขาบ่อย ๆ แรก ๆ ก็ให้คนที่เรารักก่อน ถ้าไปให้คนที่เราเกลียดมาก ๆ จะต่อต้าน แรก ๆ ให้คนที่เรารักก่อน แล้วหลังจากนั้นพอกำลังใจมั่นคง ค่อยให้คนที่เราไม่รักเราไม่เกลียด คือบรรดาเพื่อนร่วมทุกข์เกิด แก่ เจ็บ ตาย จะเป็นคนก็ดี เป็นสัตว์ก็ดี จะเป็นภพใดภูมิใดก็ตาม แล้วหลังจากนั้นให้คนที่เราเกลียดน้อย แล้วค่อยให้คนที่เราเกลียดมาก ๆ ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วไปให้คนที่เกลียดมากทีเดียวแล้วมักจะตีกลับ แรงเขาเยอะกว่า จะเด้งกลับ ยังมีใครยังขี้น้อยใจอีก ไปพิจารณาดูนะ

แหม....ไปเจ้าคิดเจ้าแค้นน้อยใจเขา อดนอนข้ามวันข้ามคืน เจ้านั่นหลับไม่รู้เรื่อง ปล่อยให้เราฉลาดอยู่คนเดียว จะว่าคิดมากก็ไม่ได้ คิดอยู่คนเดียว คิดคนเดียวจะคิดมากได้อย่างไร ?


สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เดือนมีนาคม ๒๕๔๕
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ