"สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เราต้องนึกตรึกตรองอยู่เสมอ แค่หลักการปฏิบัติเบื้องต้นคืออิทธิบาท ๔ ฉันทะ ยินดีและพอใจที่จะกระทำแล้ว วิริยะ ความพากเพียรมีเพียงพอหรือไม่ ? ถ้าถามว่าต้องเพียรระดับไหน ? ระดับที่โบราณบอกว่า ฝนทั่งให้เป็นเข็ม เด็กรุ่นหลังไม่เคยเห็นทั่ง เป็นเหล็กก้อนใหญ่มหึมาที่เขาไว้รองทุบตีเหล็กให้เป็นมีดเป็นขวาน ค่อย ๆ เอาไปถูกับหิน จนเหล็กก้อนมหึมากลายเป็นเข็ม นั่นแหละคือความพยายามในการปฏิบัติธรรมอย่างแท้จริง
บาลีท่านบอกว่า “อาตาปี สัมปชาโน สติมา” มีความเพียรในการเผากิเลส มีความรู้ตัวและมีสติอยู่เฉพาะกับปัจจุบันธรรมเบื้องหน้า อาตาปีหรือความเพียรในการเผากิเลสนี้ เพียรในระดับเผาเหล็กละลายเลย ก็แปลว่าต้องเกิน ๑,๕๐๐ องศา ของเราเองเพียรถึงระดับนี้ไหม ?
ตอนเมาหัวหกก้นขวิด เมาหัวราน้ำ นอนตากน้ำค้างทั้งคืนไม่เป็นอะไร พอหันมาปฏิบัติธรรมหน่อย โอ๊ย...ปวดโน่นเมื่อยนี่เป็นนั่น บางคนหลงผิดสรุปง่าย ๆ ว่าเจ็บไข้ได้ป่วยเพราะว่ามาปฏิบัติธรรม ก็เลิกเลยเอาดื้อ ๆ แปลว่าเชื่อกิเลส เพราะว่ากิเลสบอกให้เลิก
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าใช้ความเพียรขนาดไหน พระองค์ท่านใช้ความเพียรขนาดว่า กำมือจนเล็บงอกทะลุหลังมือ อดพระกระยาหารจนกระทั่งร่างกายผอมซูบซีด ลุกเดินก็ล้ม ร่างกายขาดสารอาหารขนาดเอามือลูบไปนี่ขนร่วงเลย ไม่มีอะไรเหลือเลี้ยงขนของร่างกายแล้ว ๖ ปีเต็ม ๆ ตั้งใจปฏิบัติเพื่อให้บรรลุมรรคผล เพราะคิดว่าเป็นทางที่ถูก เราเองเพียรได้สัก ๑ ในล้านของพระองค์ท่านไหม ?"
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 06-11-2017 เมื่อ 08:55
|