ถาม : กระผมภาวนาโดยกำหนดลมหายใจเข้าออก พร้อมใช้คำภาวนาว่านะมะพะธะ พอภาวนาไป ๆ รู้สึกเหมือนมีกำลังดึงตัวขึ้นทางศีรษะ แต่สักพักอาการนั้นก็เริ่มคลายไป ในบางครั้งก็มีอาการดึงดูดลงไปยังกลางท้อง สักพักอาการนั้นก็เริ่มคลายไปเช่นเดิม พออาการทั้งหลายเกิดขึ้น กระผมพยายามกำหนดรู้ตาม แต่อาการที่กล่าวมานั้นจะคลายตัวกลับสู่ภาวะปกติทุกครั้ง จะมีวิธีใดที่ทำให้กำลังใจทรงตัวถึงที่สุดและออกไปได้ตามกำลังของมโนมยิทธิ ซึ่งต้องพิจารณาและกำหนดการปฏิบัติอย่างไร ?
ตอบ : การพิจารณาเขาพิจารณาก่อนปฏิบัติ ส่วนเวลาที่เกิดอาการต่าง ๆ เหล่านั้นก็ให้ทำไม่รู้ไม่ชี้ คิดว่าตอนนี้เรากำลังปฏิบัติธรรมอยู่ ถึงตายลงไปเราก็ไปดี ไม่ใช่ไปตามดูตามจี้อยู่ตลอดเวลา แบบนั้นถึงเวลาก็ย่อมถอยไป เพราะว่าสมาธิเราคลายออกมา การที่เราไปตามจี้ดูเป็นอาการของความฟุ้งซ่าน ซึ่งสมาธิไม่ถึงระดับฌาน เมื่อสมาธิคลายออกมาจึงไปต่อไม่ได้
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย เถรี : 10-05-2018 เมื่อ 15:46
|