๑๐.จำไว้ว่าธรรมของตถาคต
ต้องเป็นไปเพื่อความไม่เบียดเบียนทั้งร่างกายและจิตใจ
ยอมรับกฏธรรมดาของร่างกายและจิตใจ
* ทุกข์ของร่างกาย หรือโรคของร่างกาย ระงับได้ก็พึงระงับอย่างรู้เท่าทัน
* ทุกข์ของจิตใจ หรือโรคของจิตใจ อันได้แก่สังโยชน์ ๑๐
ก็จักต้องกำหนดรู้กฎธรรมดาของอารมณ์ที่มีสังโยชน์นั้น ๆ
แล้วพึงอาศัยพระธรรมคำสั่งสอนของตถาคต
เป็นยารักษาโรคหรือทุกข์ของจิตใจ ให้หายขาดจากโรคนั้น ๆ
๑๑.อารมณ์กำหนดรู้จักต้องมี รู้ร่างกาย รู้จิตใจ รู้ระงับ รู้รักษา ให้ตรงจุดที่เป็นโรค
จิตก็จักเป็นสุข หมดความเบียดเบียนทั้งร่างกายและจิตใจ