[เถรี]

ถาม : โดนอะไรมาหนัก ๆ ก็มุ่งมั่นว่าจะฝ่าไปพระนิพพานให้ได้ เหมือนกับเราจะฝ่าศัตรูข้างหน้าที่อยู่เป็นแสนให้ได้ ถ้าผมไม่ได้มีบารมีมาก ผมจะฝ่าไปได้หรือครับ ?
ตอบ : จะไปยากอะไร ก็ตายแล้วชาติหน้าค่อยฝ่าใหม่

ถาม : มีพระเป็นที่พึ่งอยู่ก็จริง แต่ถ้าเรากระสุนหมด พระก็นั่งดูอยู่เฉย ๆ เราก็โดนไป ?
ถาม : กระสุนหมดเราก็นั่งสิ ข้าศึกแค่ล้อมเฉย ๆ เขาไม่ได้ทำอะไรเราสักหน่อย มีกระสุนเมื่อไรแล้วค่อยไปฝ่าใหม่ นึกถึงสัตว์ที่ติดกับ ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บไหมเล่า ? ถ้าหยุดดิ้นจะเจ็บไหม ?

ถาม : ถ้าอย่างนั้นก็รอความตายสิครับ ?
ตอบ : ไม่ใช่รอความตาย รอเวลาที่เหมาะสมแล้วค่อยเริ่มใหม่ เรียกว่าสะสมกระสุนก่อน พอเหมาะสมแล้วเริ่มใหม่

นึกถึงคำสอนหลวงปู่หล้า วัดภูจ้อก้อ ท่านบอกว่าหัดเป็นนักหลบเสียบ้าง ไม่ใช่นักรบอย่างเดียว ถ้ารู้ว่างานนี้รบแล้วแพ้ รบแล้วตาย แล้วยังไปรบถือว่าโง่ นักรบที่ดีต้องมีปัญญา รู้ว่าตอนไหนควรหลบหลีกถนอมกำลังตนเอง รู้ว่าตอนไหนควรปะทะเพื่อบดขยี้ข้าศึกให้แหลกลาญลงไป การกระทำทุกอย่างพระพุทธเจ้าให้ใช้ปัญญาประกอบทั้งหมด อย่าไปทำอะไรโง่ ๆ ในลักษณะที่ไร้ปัญญาอย่างนั้น ไม่สมกับเป็นศากยบุตรพุทธชิโนรส แล้วยังจะเสียชื่อพระองค์ท่านอีกด้วย