[เถรี]

ถาม : หนูเพิ่งเห็นตัวนี้เมื่อเดือนที่แล้วเองค่ะ พอรู้ตรงนี้แล้วเซ็งมาก ที่เราคิดว่าดี ดี ดี ปรากฏว่าทำไมโง่อย่างนี้ เลวอย่างนี้ ไป ๆ มา ๆ ยิ่งทำไปทำไมยิ่งเห็นว่าเลว ?
ตอบ : เคยสรุปไว้ตอนนั่งเถียงกับกิเลสมาร บอกว่าถ้าไม่มีพระพุทธเจ้ากูจะกราบมึง มึงโคตรเก่งเลย หลอกกูได้ขนาดนั้น ที่เคยบอกไว้ว่า มารกับความดีเดินมาพร้อมกัน มาก้าวเดียวกันเลย เพียงแต่ว่าอยู่ที่ก้าวสุดท้าย ซึ่งความดีพาเราก้าวขึ้นข้างบน แต่ความชั่วจะพาเราลงข้างล่าง ถ้าเราเห็นตรงจุดนี้แล้ว จะเห็นว่ากิเลสกับความดีขี่คอกันมาเลย หน้าตาเหมือนกันเป๊ะ แต่สำคัญอยู่ที่ก้าวสุดท้ายว่าจะเลี้ยวไปทางไหน

ถาม : เมื่อวานนั่งคุยกับพี่ คิดไปคิดมา เอ๊ะ การโมทนาก็เป็นกิเลสนี่ เพราะโมทนาในความรู้สึกที่ว่า เราอยากได้บุญอย่างเขา แล้วก็มาคิดว่า โมทนาอย่างไรไม่ให้เป็นกิเลส หรือโมทนาในลักษณะมุทิตาจิต คือ ยินดีที่เขาทำความดี ?
ตอบ : อย่างที่อาตมาสรุปว่า กูจะเอา จริง ๆ แล้ว จะต้องเกิดความยินดีจากน้ำใสใจจริงว่า โอ..หนอ ขณะที่เราไม่มีโอกาสที่จะได้ทำในบุญกุศลนั้น ๆ แต่คนอื่นเขามีโอกาส ช่างน่ายินดี ช่างน่าชื่นใจเหลือเกิน ความรู้สึกอย่างนี้จะขึ้นมาเต็ม ๆ ถ้าหากว่าไม่ใช่อย่างนี้แล้วไปสาธุ ก็แฝงความหมายว่า "กูจะเอาของมึง" ทั้งนั้น ค่อย ๆ ตามดูไปเถอะ

ถาม : ค่ะ
ตอบ : การปฏิบัติพอถึงระดับหนึ่ง เคยเปรียบเทียบไว้ว่า เหมือนกับเราตัดต้นไม้ใหญ่ เราโค่นลงได้ ล้มลงมาฟ้าสะท้านดินสะเทือน รู้สึกว่าเราได้อะไรเยอะแยะเลย ทีนี้ลองขุดตอดู เจอรากเยอะกว่ากิ่งข้างบนอีก ยิ่งขุดก็ยิ่งเจอ ทำไมเยอะอย่างนี้ ท้ายสุดก็จะแค่ เหลือดูที่ตัว แก้ที่ตัว ไม่ต้องสนใจใครแล้ว ตั้งหน้าตั้งตามุ่งไปสู่จุดมุ่งหมายปลายทางของเรา