[เถรี]

เรื่องของศีลนี่เป็นของอุปบารมีครับ กำลังใจขั้นกลาง ถ้าอย่างหยาบนี่ให้ทานได้ รักษาศีลไม่เป็น อย่างกลางก็ให้ทานได้ รักษาศีลบ้าง ด่าชาวบ้านเขาบ้าง ถ้าอย่างละเอียดถึงจะให้ทานได้ รักษาศีลได้ แต่เจริญภาวนาไม่เป็น

ต้องระดับปรมัตถบารมีครับ กำลังใจขั้นสุดยอดเลย ถ้าลักษณะอย่างนั้นสามารถให้ทานได้ รักษาศีลได้ แต่ว่าการเจริญภาวนา ถ้าเป็นอย่างหยาบก็เจริญภาวนาบ้าง ด่าชาวบ้านเขาบ้าง บ่นชาวบ้านเขาบ้าง ถ้าอย่างกลางก็ให้ทานได้ รักษาศีลได้ เจริญภาวนาได้ แต่ว่าทำ ๆ ทิ้ง ๆ ต้องไปถึงปรมัตถบารมีอย่างละเอียดครับ ถึงจะให้ทานได้ รักษาศีลได้ เจริญภาวนาได้เป็นปกติ

ตรงจุดนี้อยากให้ท่านทั้งหลายลองคิดถึงตัวเองดูครับ การที่เราทั้งหลายได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา แล้วส่วนมาก นิสิตของเราก็คือเป็นบรรพชิต พระภิกษุและสามเณร ก็แปลว่าเราสร้างบุญสร้างบารมีมาเต็มที่แล้วนะครับ

เพราะว่าการได้ชาติกำเนิดเกิดเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา ได้ฟังธรรม อยู่ในครอบครัวที่เป็นสัมมาทิฐิ พร้อมที่จะสนับสนุนการบวชของท่านทั้งหลาย มีอายุกาลผ่านวัยมาจนได้ตามเวลาที่เขากำหนด มีอวัยวะครบ ๓๒ สามารถปฏิบัติศาสนกิจได้โดยไม่มีอะไรขัดขวาง ไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ

ก็แปลว่าท่านทั้งหลาย จริง ๆ แล้วสร้างบารมีมามาก แต่ว่าเรากลับไม่เห็นประโยชน์ในการปฏิบัติธรรม มักจะคิดว่าเราโดนบังคับมาตามหลักสูตร ผมเสียดายนะครับ ไปนึกถึงในธรรมบทที่ท่านเปรียบว่า เหมือนกับทัพพีที่ขวางหม้อแกงอยู่ จุ่มอยู่ในหม้อแกงทั้งปีทั้งชาติ แต่ไม่รู้เลยว่ารสแกงนั้นเป็นอย่างไร ?

พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า รสทั้งหลาย รสแห่งวิมุตตินั้นถือว่าเลิศที่สุด แต่คราวนี้เราทั้งหลายกลับไม่คิดที่จะชิมเลยหรือครับว่ารสชาติเป็นอย่างไร ?

ทำไมพระอาจารย์เล็กปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่อายุเพิ่งจะ ๑๐ กว่าขวบ จนกระทั่งถึงตอนนี้ ๖๐ กว่าปี ไม่เลิกไม่ราเสียที มีอะไรดีหรือครับ ? แล้วขณะเดียวกัน ท่านทั้งหลายทำจริง ๆ จัง ๆ บ้างไหมครับ ? ถ้าเราลองหวนนึกถึงตัวเองดูว่า แค่งานของพระทั่ว ๆ ไป สวดมนต์ ทำวัตร บิณฑบาต กรรมฐาน เราทำได้ครบถ้วนหรือเปล่า ?