[เถรี]

หลายท่านอยู่ที่วัด เป็นเจ้าอาวาส เป็นเจ้าคณะตำบล บางท่านก็เป็นผู้ช่วยเจ้าอาวาส ต้องประกอบกิจตามหน้าที่ของตนเองอยู่ทุกวัน เวลาปฏิบัติธรรมแทบจะหาไม่ได้ แล้วอยู่ ๆ เขาบังคับให้เราสร้างความดีตั้ง ๑๐ วัน ปริญญาโทก็ ๑๕ วัน ยังดีนะครับที่แบ่งให้ทำเป็น ๒ ช่วง ไม่อย่างนั้นปริญญาโทเจอ ๓๐ วัน ส่วนปริญญาเอก ๔๕ วันครับ เขาบังคับเราให้ดีนะครับ แล้วทันทีที่เรารู้สึกว่าโดนบังคับ เราก็มักจะต่อต้านครับ

แต่ถ้าปัญญาท่านทั้งหลายเห็นประโยชน์ เห็นว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะช่วยให้หนทางความทุกข์ยากในวัฏสงสารของเราสั้นลง หรือหลุดพ้นไปได้เลย เราก็จะตั้งหน้าตั้งตาขวนขวายในการทำ แต่คราวนี้ท่านทั้งหลายยังไม่เห็นประโยชน์ ก็เพราะว่าไม่ได้ลองทำอย่างจริง ๆ จัง ๆ ไม่มีโอกาสลิ้มรสพระธรรมที่เกิดจากตนเองเลย

ตอนที่ท่านทั้งหลายเป็นฆราวาส หรือแม้กระทั่งในปัจจุบันนี้ เห็นญาติโยมหลายคน ถึงเวลาต้องออกไปกิน ถึงเวลาต้องออกไปเที่ยว กลายเป็นคนติดกินติดเที่ยวครับ กลางคืนอยู่บ้านไม่ได้ ค่ำลงเมื่อไรต้องออกแล้ว ตะวันไม่ขึ้นไม่เห็นทางกลับบ้าน เขาไปทำอะไรกันครับ ?

คำว่า "ติดกินติดเที่ยว" นั่นไม่ใช่นะครับ แต่เขาไปเพราะเขารู้สึกว่าเขามีความสุข มีความสุขจาก รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ทั้งหลายที่เกิดขึ้น ในสถานที่ซึ่งเขาไปกินไปเที่ยวกัน เขาต้องการความสุขตรงนั้น โดยรู้ตัวบ้าง ไม่รู้ตัวบ้าง เขาจึงไปกันอยู่ทุกวัน จนกลายเป็นนักเที่ยว

แต่ความสุขทั้งหลายเหล่านั้นไม่ยั่งยืน เพราะว่าโดนกระตุ้นด้วยสิ่งภายนอก ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส กายสัมผัส รู้สึกว่าดี อยากได้อยากมีแบบนั้นอีก ก็ต้องไปอีก ไปกันทุกคืน บางบ้านก็ทะเลาะกันบ้านแตกสาแหรกขาดไปเลย สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าขาดการกระตุ้นก็หายหมด ทำให้เขาต้องไปกันทุกคืน ๆ ๆ เพื่อให้สิ่งกระตุ้นเหล่านี้เกิดขึ้น แล้วตนเองจะได้มีความสุข