[เถรี]

ในเมื่อตนเองมีจุดบกพร่อง ก็ทำให้อดีตครูบาน้อยอยากจะกลับไปเป็นเจ้าอาวาสใหม่ เพื่อที่จะได้กอบโกยเงินทองจากชาวบ้านอีก จึงพยายามที่จะกระทุ้งอยู่ทุกวิถีทาง อย่างเช่นว่า "พระอาจารย์เล็กไม่ต้องการให้พระครูน้อยเป็นเจ้าอาวาสแล้ว ถึงขนาดไม่ยอมให้เข้าวัดท่าขนุนเลย" หรือไม่ก็ "ผมเองยังติดต่อกับพระอาจารย์เล็กอยู่ตลอดเวลา พระอาจารย์เล็กอยากจะให้ผมกลับไปเป็นเจ้าอาวาสแทนพระครูน้อย" เป็นต้น จึงมีการหาเหตุทำเรื่องร้องเรียนต่าง ๆ นานา ไปถึงเจ้าคณะปกครอง

เรื่องวุ่นวายอยู่หลายปี จนกระทั่งท้ายสุด ทางฝ่ายเจ้าคณะปกครองทนไม่ไหว ก็เลยนัดพิจารณาให้จบคดีลงไป โดยส่งครูบาตานอ่อง ซึ่งเป็นคนไทยโบราณเหมือนกัน แต่ทางด้านโน้นเรียกว่าคนลาว เพราะว่าภาษาพูดคล้าย ๆ ลาว มาเป็นประธานในการตัดสินความ

บรรดาเจ้าคณะปกครองที่ร่วมงานทุกคนก็มีความเห็นเหมือนกันว่า ให้เจ้าอาวาสทำหน้าที่เจ้าอาวาส ลูกวัดทำหน้าที่ลูกวัด ไม่ใช่มาแย่งชิงกันเป็นใหญ่แบบนี้ แต่ว่าอดีตครูบาน้อยไม่ยอม อย่างไรเสียก็ต้องงัดเจ้าอาวาสออกไปให้ได้ เพราะว่าถ้าท่านเป็นแทน ท่านมั่นใจว่าจะอาศัยข้ออ้างการบูรณะวัดใหม่ มาขอเงินจากกระผม/อาตมภาพและชาวบ้านอีก ก็เลยทำให้กลายเป็นคนที่พูดไม่รู้เรื่อง ว่ายากสอนยากในสายตาของบรรดาเจ้าคณะปกครอง

ในเมื่อประกาศในท่ามกลางสงฆ์ ๓ วาระแล้ว ท่านยืนยันว่าไม่ปฏิบัติตาม ทางคณะสงฆ์ทุกวัดในเขตอำเภอสองแควก็ประกาศคว่ำบาตรท่าน ก็คือไม่ให้คบหาสมาคมด้วย ไม่ให้ร่วมกิน ร่วมนอน ร่วมสังฆกรรมด้วย ทำให้อดีตครูบาน้อยไม่สามารถที่จะอยู่บ้านหนองบัวต่อไปได้ ข่าวสุดท้ายได้ยินว่าหนีไปทางบ้านหนองมัง ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ ทางด้านแม่สอดแทน

ตรงจุดนี้ก็คือว่า ครูบาน้อยในระยะแรกนั้นทำงานดีมาก ละเอียดรอบคอบ แต่พอนานไป ๆ เงินที่กระผม/อาตมภาพให้ไปนั้น มากจนกระทั่งท่านเกิดความโลภขึ้นมา เพราะว่าหลายครั้งที่กระผม/อาตมภาพเอาไปเกิน ๑ ล้านบาทไทย บางทีแลกเป็นเงินพม่าแล้วก็ ๒๐ กว่าล้านจั๊ต แบกใส่กระสอบปุ๋ยกันไป

ท่านก็เริ่มมองหาทางอนาคตของตนเอง โดยการอ้างว่าต้องจ่ายโน่นบ้าง นี่บ้าง นั่นบ้าง แล้วก็เก็บเงินส่วนหนึ่งไว้ พอมาปีกว่าสุดท้ายที่ไม่ยอมส่งบัญชีเลย โดยที่อ้างว่ามัวแต่ก่อสร้างอยู่ ไม่มีเวลาทำบัญชี ซึ่งตรงนี้กระผม/อาตมภาพไม่เชื่อ เพราะกระผม/อาตมภาพเคยสร้างทีละหลายวัดพร้อมกันก็ยังทำบัญชีได้ และโดยเฉพาะท่านมีเถยยจิตคิดจะยักยอกตั้งแต่ตอนนั้น เมื่อทำไปก็แปลว่าขาดจากความเป็นพระไปแล้ว