[เถรี]

พวกเราในฐานะผู้ปฏิบัติธรรมก็ดี ในฐานะของพระภิกษุสามเณร แม่ชีก็ตาม สิ่งสำคัญที่สุดก็คือต้องควบคุมกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง ของตัวเองให้อยู่ในกรอบให้ได้ ไม่เช่นนั้นแล้วก็จะกลายเป็นบุคคลที่คนอื่นเขารังเกียจ เพราะว่าจะกลายเป็นคนปากร้าย ขาดความยุติธรรม โกหกหลอกลวงคนอื่นเพื่อเอาความดีใส่ตัว เอาชั่วใส่คนอื่น

เมื่อทำนานไป ๆ สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เหมือนบาดแผลเกิดขึ้นกับตัวเอง เมื่อบาดแผลเน่ามากเข้า ๆ ส่งกลิ่นเหม็นตลบอบอวล คนก็จะรังเกียจและถอยออกห่าง หลายคนก็ใช้วิธีการประจบผู้มีอำนาจเพื่อเหยียบหัวคนอื่นขึ้นไป หลายคนก็คิดว่าตัวเองฉลาด หลอกคนที่มีอำนาจให้ทำอย่างโน้น อย่างนี้ อย่างนั้นได้ แล้วก็มาภูมิใจว่าสามารถปั่นหัวคนอื่นเขาได้

สำหรับคนอื่นแล้วไม่รู้ แต่กระผม/อาตมภาพนั้นต้องบอกว่า "แกล้งโง่" มาตลอด คืออยากจะรู้ว่ากิเลสของคนจะมากเท่าไร แล้วยังจะตอหลดตอแหลไปได้อีกนานเท่าไร บางทีเห็นแล้วก็สมเพชเวทนา แต่ในเมื่อไม่ถึงวาระช่วยไม่ได้ ก็ได้แต่มองอยู่ห่าง ๆ เพียงแต่ว่าถ้าหากว่าปล่อยไว้นานไป ก็อาจจะสร้างความเสียหายให้กับส่วนรวมได้

ตรงนี้จึงขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวให้แก่ญาติโยมได้สังวรณ์เอาไว้ว่า เรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น ก็เกิดขึ้นมาแล้ว แล้วเมื่อเกิดขึ้นมาแล้ว ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่า ท้ายสุดญาติโยมชาวบ้านที่ให้การสนับสนุนนั้น ยังจะให้การสนับสนุนต่อไปอีกเท่าไร ? ก็ได้แต่หวังว่าชาวบ้านจะมีความอดทนพอ ไม่เช่นนั้นกระผม/อาตมภาพก็คงต้องหาเจ้าอาวาสใหม่ไปให้เขาอีก วันนี้จึงขอบอกกล่าวกับทุกท่านแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๒๘ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)