[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๕ ก่อนหน้านี้หลายปี วันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์มีความหมายมาก โดยเฉพาะกับวัยรุ่นยุคใหม่ โดยถือว่าเป็น "วันแห่งความรัก" จนกระทั่งในที่สุดก็มีคนสรุปว่าเป็น "วันแห่งการเสียตัว" แต่ว่าในปัจจุบันนี้ต้องขอบคุณเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ที่ทำให้วันแห่งความรัก ซึ่งเอามาจากธรรมเนียมฝรั่ง หมดความศักดิ์สิทธิ์ลงไป เพราะว่าคนกลัวตายมากกว่า..!

ถ้าหากว่าในด้านของพระพุทธศาสนาของเรา วันแห่งความรักควรที่จะเป็นวันมาฆบูชา เพราะว่าเป็นวันที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแสดงความรักต่อมนุษยชาติอย่างชัดเจนที่สุด ก็คือทรงแสดงปฐมเทศนา ประกาศหลักธรรมที่พระองค์ท่านได้ตรัสรู้

ทำไมถึงบอกว่าเป็นการแสดงความรักอย่างชัดแจ้งที่สุด ? ก็เพราะพระองค์ท่านมั่นใจว่ามนุษย์เรานั้นสามารถที่จะสั่งสอนได้ จึงตัดสินใจยอมเหนื่อยยากในการสั่งสอนคน ซึ่งไม่ต้องไปคิดถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่เป็นสัพพัญญู รู้รอบ รู้จริงทุกเรื่อง แค่พวกเราที่เคยสอนคนนิด ๆ หน่อย ๆ หรือว่าสอนเด็กเป็นอาชีพอย่างครูบาอาจารย์ก็ตาม จะเข้าใจทันทีว่าการสอนคนนั้นยากแค่ไหน

โดยเฉพาะการสอนธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น เปรียบเหมือนกับการที่พระองค์ท่านปรุงอาหารด้วยความเหนื่อยยาก แต่พอส่งไปแล้ว มีคนที่ยอมกินแค่ไม่กี่คน..!

ซึ่งเปรียบเทียบแค่ประเทศไทยของเราที่มีความภูมิใจหนักหนาว่า ประชากรไทย ๙๐ กว่าเปอร์เซ็นต์นับถือศาสนาพุทธ แล้วลองเปรียบเทียบดูว่าประชากร ๖๐ กว่าล้านคนนั้น มีคนที่นับถือพระพุทธศาสนาอย่างจริงจัง ตั้งใจปฏิบัติตามแนวไตรสิกขา คือ ศีล สมาธิ ปัญญา สักกี่คน ? ต้องบอกว่าเทียบกันไม่ได้เลย

จำนวนบุคคลที่ตั้งหน้าตั้งตาประพฤติปฏิบัติในหลักของ ศีล สมาธิ ปัญญา โดยหวังเป้าหมายในการหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพานก็ยิ่งน้อยลงไปอีก ดังนั้น...ถ้าหากว่าเป็นพวกเรา แค่นึกก็คงจะท้อจนหมดกำลังใจไปแล้ว

แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น ในบาลีกล่าวว่า เกิดความขวนขวายน้อย ถ้าพูดภาษาชาวบ้านก็คือ ไม่มีอารมณ์ที่จะสอน เนื่องเพราะว่าหลักธรรมที่พระองค์ท่านตรัสรู้นั้นลึกซึ้งเกินกว่าที่ปุถุชนทั่วไปจะเข้าใจ จนกระทั่งท้าวสหัมบดีพรหมได้ลงมากราบทูลอาราธนาว่า ขอให้พระองค์ท่านจงแสดงธรรมเถิด บุคคลที่ธุลีในดวงตาน้อยนั้นมีอยู่ คำว่าธุลีในดวงตาในที่นี้ ก็คือกิเลสที่บดบังใจ ทำให้มองไม่เห็นธรรม พระองค์ท่านถึงได้ตัดสินใจแสดงธรรมสงเคราะห์ต่อพุทธบริษัททั้งหลาย