[เถรี]

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเล็งเห็นว่า วัฏสงสารที่ยาวไกลหาต้นหาปลายไม่ได้นั้น เราทั้งหลายต้องทนทุกข์เวียนว่ายอยู่ในทะเลแห่งความทุกข์นี้นานนับกัปนับกัลป์ไม่ได้ เมื่อพระองค์ท่านเห็นทางของการหลุดพ้น จึงได้แสดงเอาไว้เป็นปฐมเทศนาในวันมาฆบูชาเมื่อ ๒,๖๐๐ กว่าปีที่ผ่านมา แสดงออกซึ่งความรักของพระองค์ที่มีต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย ทุกภพทุกภูมิ ทุกหมู่ทุกเหล่า

พระองค์ท่านพ้นทุกข์แล้วก็ยังต้องการให้พวกเราพ้นจากกองทุกข์นั้นด้วย จึงเป็นความรักที่บริสุทธิ์และยิ่งใหญ่ ไม่มีความรักใดที่จะยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว

และทุกวันนี้องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ดี พระอรหันตเจ้าทั้งหลายก็ตาม ก็ยังคงมองดูพวกเราอยู่ ด้วยความพร้อมที่จะช่วยเหลือ เพียงแต่ว่าเราทั้งหลายนั้นต้องพากเพียรพยายามให้เต็มที่ก่อน ไม่ใช่ทำ ๆ ทิ้ง ๆ แล้วก็อธิษฐานขอให้พระองค์ท่านช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา อยู่ในลักษณะของการงอมืองอเท้า ไม่คิดที่จะทำอะไรด้วยตนเอง

อย่าได้ลืมประโยคที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า อักขาตาโร ตถาคตา แม้แต่ตถาคตก็เป็นเพียงผู้บอกเท่านั้น บอกแล้วท่านทั้งหลายจะทำตามหรือไม่ ก็แล้วแต่วาระบุญวาระกรรมที่ท่านทั้งหลายได้กระทำมาจะบันดาลให้เป็นไป

สำหรับวันนี้จึงขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมทั้งหลายแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)