[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเกิดคะนองปาก บอกเขาว่า "ลองมาแข่งกันหน่อยไหม ว่าใครจะลงมาถึงข้างล่างก่อนกัน ?" ปรากฏว่าชาวลับแลผู้นั้นบอกว่า "ถ้าจะแข่งกันธรรมดาก็ไม่สนุก เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน"

แล้วท่านก็ล้วงถุงผ้าออกมาแล้วเปิดให้ดู ปรากฏว่าข้างในเป็นเหรียญเงินใหญ่ ๆ รูปพระนางเจ้าวิคตอเรีย พระบรมราชินีนาถของอังกฤษทั้งถุงเลย บอกว่า "ถ้าหากว่าท่านลงไปถึงก่อน ผมถวายหมดทั้งถุงนี้เลย แต่ถ้าหากว่าผมลงไปถึงก่อน ท่านต้องนิมนต์เพื่อนพระอีก ๔ รูป รวมกับท่านเป็น ๕ รูป ไปให้กระผมทำบุญถึงที่บ้าน ๑ วัน"

เมื่อนึกตรองดูแล้วว่า ครูบาอาจารย์ท่านเตือนว่า วันเวลาในเขตนั้น ๑ วันเท่ากับข้างนอก ๑ ปี ทำให้ไม่กล้ารับคำท้าของท่าน เพราะว่าถ้าหายไป ๑ ปี คงได้เดือดร้อนกันเป็นแน่ เนื่องจากว่าข้ามไปอีกประเทศหนึ่ง แล้ววีซ่าก็อาจจะหมดอายุเสียก่อน เป็นต้น

ในเมื่อไม่รับ ท่านก็เลยบอกว่า "เอาอย่างนี้ครับ ถ้าหากว่าท่านมาที่นี่อีก ให้มายืนบริเวณนี้แล้วเรียกผม ผมจะออกมารับ" แล้วท่านก็เปิดทางให้ดู ปรากฏว่าจุดที่เราเห็นเป็นภูเขาทั้งลูก อยู่ ๆ ก็ว่างโล่งไปเฉย ๆ แล้วก็เป็นป่า เป็นลำห้วยลำธาร เป็นหมู่บ้านอยู่ข้างใน

แต่ว่าตั้งแต่บัดนั้นจนบัดนี้ กระผม/อาตมภาพยังไม่ได้กลับไปเลย เหตุเพราะว่าไม่มีเวลาว่างมากขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากว่าถ้าตามที่ครูบาอาจารย์ท่านบอก ก็คือ ๑ วันของเขาเท่ากับ ๑ ปีของเรา ถ้าเวลาต่างกันขนาดนั้น เราเข้าไปสักวันสองวัน กว่าจะออกมาข้างนอกได้ ญาติโยมข้างนอกก็คงจะวุ่นวายกันน่าดู

ตรงจุดนี้ที่สามารถเป็นไปได้นั้น ขอบอกว่าไม่ใช่ความสามารถของกระผม/อาตมภาพเอง แต่ว่าเป็นท่านทั้งหลายเหล่านั้นเปิดโอกาสให้ ในเมื่อท่านทั้งหลายเหล่านั้นเปิดโอกาสให้ ก็แสดงว่าในอดีตต้องเคยมีบุญสัมพันธ์ มีกรรมสัมพันธ์กันมาก่อน ก็เลยทำให้ตรงจุดนี้ ช่วยให้เราสามารถที่จะเข้าไปในเขตแดนของท่านได้