[เถรี]

การธุดงค์นั้น ส่วนที่อยากเตือนแก่ญาติโยมทั้งหลายก็คือว่า ในปัจจุบันนี้พระธุดงค์ส่วนใหญ่กลายเป็นบุคคลที่อยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้ เหตุที่กลายเป็นบุคคลที่อยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้ เพราะว่าอาจจะมีแนวคิดวิธีการอะไรที่ไม่เหมือนเขา ก็เลยทำให้แปลกแยกจากสังคม จนต้องต้องไปเข้าป่า

ส่วนใหญ่ที่พบมาก็คือ ยังไม่ทันจะศึกษาพระธรรมวินัยจากครูบาอาจารย์จนกระทั่งได้นิสัยมุตตกะก็เข้าป่าเสียแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็เลยไปทำผิด ทำพลาด ทำให้ญาติโยมตำหนิติเตียน ทำให้คนเสื่อมความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาของเราได้

อีกประการหนึ่งก็คือว่า เมื่อท่านทั้งหลายไปโดยที่ตนเองไม่มีความเคร่งครัดในการปฏิบัติ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของศีล เรื่องของสมาธิ เรื่องของปัญญา ท่านทั้งหลายที่เป็นอีกภพภูมิหนึ่งก็ไม่มายุ่งมาเกี่ยวด้วย เพราะเหมือนกับว่ามาแล้วท่านก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร แต่ว่าถ้าหากว่าท่านเป็นผู้ที่พอจะมีศีล มีสมาธิอยู่บ้าง เขาทั้งหลายเหล่านี้มักจะมาขอส่วนกุศล

กระผม/อาตมภาพเองเคยธุดงค์ไปยังที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมีบ้านหลังใหญ่สร้างอยู่ เป็นบ้านไม้ชิงชันทั้งหลัง กว้างพอกับศาลาวัดเลย แต่ว่าเจ้าของอยู่ไม่ได้ เหตุที่อยู่ไม่ได้เพราะเขาลือกันว่าผีดุ กระผม/อาตมภาพก็เลยเข้าไปพักดู ปรากฏว่ายังไม่ทันจะดึก ประมาณแค่ ๒ ทุ่มครึ่ง ๓ ทุ่มเท่านั้น เขาทั้งหลายเหล่านั้นก็แห่กันมา ถ้าใช้สำนวนชาวบ้านก็คือ "เหมือนกับป่าช้าแตก" กระผม/อาตมภาพดูใจของตนเองว่าเรากลัวหรือไม่ ขอบอกอย่างไม่อายว่า "กลัว"

เหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะว่า การที่ยังสามารถนั่งอยู่ได้นั้น เนื่องจากสติรั้งเอาไว้ว่า ที่ท่านทั้งหลายเหล่านี้มานั้น ไม่ได้มาเบียดเบียนเรา แต่ส่วนใหญ่ก็คือต้องการความดี ต้องการบุญกุศลจากเรา แต่ที่รู้ว่าตัวเองกลัว ก็เพราะว่าขนลุกเกรียว ๆ อยู่ตลอดเวลา สันหลังเย็นวาบ ๆ เลย