[เถรี]

โดยปกติแล้ว คนทั่วไปถึงเวลากล่าววาจาโดยไม่คิดเพราะว่าขาดสติ แต่เราเองดันไปถือสา ไปปรุงแต่ง ไปโกรธเคือง ก็ทำให้ตัวเราเองเสียกำลังใจ โกรธเขาไปเป็นวันเป็นคืน ขณะที่คนพูดเองยังไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงแต่ว่าบุคคลที่จะสร้างความสะเทือนใจให้เรามากที่สุด ก็มักจะเป็นบุคคลที่เรารักมากที่สุดเสียด้วย ทำอย่างไรที่ท่านจะสักแต่ว่าเห็น สักแต่ว่าได้ยิน สักแต่ว่าได้กลิ่น สักแต่ว่าได้รส สักแต่ว่าสัมผัส โดยที่ไม่ให้ใจไปนึกคิดปรุงแต่งตาม

ระยะแรกเราอาจจะยังทำไม่ได้ ก็ให้วางกำลังใจทั้งหมดของเราไว้ที่ลมหายใจเข้าออก หายใจเข้าพร้อมกับคำภาวนา ตามรู้ลมเข้าไปจนสุด หายใจออกพร้อมกับคำภาวนา ตามรู้ลมออกมาจนสุด เท่ากับว่ากำลังใจของเราไม่ได้ปรุงแต่งไปในอดีต ไม่ได้ปรุงแต่งไปในอนาคต หากแต่ว่าหยุดอยู่กับปัจจุบัน คือลมหายใจเข้าออกเฉพาะหน้า ถ้าเราสามารถหยุดอยู่ตรงนี้ได้ กิเลสต่าง ๆ ก็โดนจำกัดเขต ไม่สามารถที่จะกินใจของเราได้มากนัก

แต่ว่าท่านทั้งหลายต้องระมัดระวังให้ดี เพราะว่าเผลอสติเมื่อไร เราก็จะหลุดออกจากอารมณ์นี้ แล้วเมื่อนั้นกิเลสทั้งหลายก็จะมาแบบฟ้าถล่มดินทลาย ทำให้ท่านทั้งหลายจิตตก สมาธิตก กรรมฐานแตก เสียผู้เสียคนไปเป็นวันเป็นเดือน บางท่านก็เสียไปเป็นปี ๆ ไม่สามารถที่จะตีคืนมาได้

ตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดก็คือ พระอาจารย์ใหญ่รูปหนึ่งของอำเภอทองผาภูมิของเรา ก่อนหน้านี้เป็นพระปฏิบัติที่มีชื่อเสียงมาก มีญาติโยมเคารพนับถือเป็นจำนวนมาก แต่ว่าเผลอสติให้ รัก โลภ โกรธ หลง กินใจได้ ทำให้แปรเปลี่ยนไปจากแนวทางในการปฏิบัติ จากที่ตัดรัก ตัดโลภ ตัดโกรธ ตัดหลงได้ ก็กลายเป็น รัก โลภ โกรธ หลง เจริญงอกงามเป็นพิเศษ ถึงขนาดที่กระผม/อาตมภาพต้องดุว่าไปแรง ๆ ทั้ง ๆ ที่ท่านเป็นระดับครูบาอาจารย์..!

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าท่านเป็นเจ้าอาวาส ตัวของกระผม/อาตมภาพตอนนั้นเป็นเจ้าคณะตำบล ถือว่าอยู่ในระดับผู้บังคับบัญชา หรือว่าถ้าหากว่านับตำแหน่งในตอนนี้ คือรองเจ้าคณะอำเภอ ก็ยิ่งเป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงเข้าไปอีก จึงได้ดุท่านไปแรง ๆ เพื่อที่ให้ท่านได้สติ พร้อมกับบอกกับท่านว่า "กระผมจะรอวันเวลาที่หลวงพ่อสามารถตีกำลังใจกลับคืนมาได้ ถ้าหากว่าถึงวันนั้น กระผม/อาตมภาพจะกราบขอขมาหลวงพ่อ ที่ได้ว่ากล่าวไปแรง ๆ ในวันนี้"