[เถรี]

เรื่องนี้ที่เป็นตัวอย่างก็เพราะว่า พระภิกษุสามเณรของเรานั้น ส่วนหนึ่งก็อ่อนด้อยในเรื่องของสมาธิสมาบัติ แล้วจะไปกล่าวถึงในเรื่องของปัญญา ก็ไม่ต้องพูดถึง

ตัวของกระผม/อาตมภาพเองที่สั่งสมในเรื่องสมาธิสมาบัติมาถึง ๑๑ ปีเต็ม ๆ ทำจนทุกคนก็บอกว่า "บ้า" แต่เมื่อบวชเข้ามาแล้ว สิ่งที่ทำได้ก็ยังไม่เพียงพอต่อการใช้งาน เพราะว่าปัญญาไม่พอ โดนตีแล้วตีอีก โดนสอยแล้วสอยอีก ล้มลุกคลุกคลานวันหนึ่งเป็นร้อยเป็นพันครั้ง อยากจะสึกหนีไปให้พ้น ๆ..!

แต่ด้วยความที่เป็นบุคคลซึ่งถ้าหากว่าทำอะไรไม่สำเร็จก็จะไม่เลิก จึงหน้าด้านอยู่มาจน ๓๐ กว่า เกือบ ๔๐ ปี อย่างปัจจุบันนี้ พูดง่าย ๆ ว่าในเมื่อเอ็งมีปัญญาตี ข้าก็มีปัญญาสู้ ต่อให้แพ้กี่ครั้งก็จะสู้ต่อไป จนกว่าจะถึงวันที่เราชนะ..!

ตรงนี้ที่กระผม-อาตมภาพได้เคยบอกกล่าวแก่ญาติโยมทั้งหลาย ตลอดจนกระทั่งพระภิกษุสามเณรไปว่า การทำความดีนั้น เราก็ต้องหน้าด้าน เพราะว่าถ้าเราไม่หน้าด้านหน้าทน เราก็ไม่สามารถที่จะสู้กิเลสได้ แต่ถ้าหากว่าจะพูดกันอย่างเพราะ ๆ ก็ต้องบอกว่า เราต้องประกอบไปด้วยขันติบารมี คืออดทนอดกลั้น ประกอบไปด้วยสัจจบารมี จริงจังต่อเป้าหมาย ไม่ได้ไม่เลิก ไม่ถึงไม่เลิก

ในเมื่อสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ทำให้พระภิกษุสามเณรของเราที่บวชเข้ามาแล้วต้องผจญภัยกับ กิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรมทั้งหลาย ซึ่งในชีวิตฆราวาส เหมือนอย่างกับเราปล่อยเสือตัวหนึ่งไว้ในป่า บางทีเราเดินทั้งปีก็ไม่เจอเสียตัวนั้น

แต่การที่เราบวชเข้ามา เท่ากับว่าเราเอาเสือตัวนั้นยัดมาในกรงแคบ ๆ พร้อมกับตัวเอง จึงโดนเสือกัดฟัดอยู่ทุกวัน จำเป็นต้องต่อสู้อย่างเต็มกำลัง เหมือนดังที่หลวงปู่หลวงพ่อสายวัดป่า ท่านกล่าวไว้ว่า "ธรรมะนั้นอยู่ฟากตาย" ถ้าหากว่าไม่ทุ่มเทอย่างชนิดที่เอาชีวิตเข้าแลก ก็ยากนักที่จะประสบความสำเร็จ