[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๒๔ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ ภารกิจใหญ่ในวันนี้ก็คือ พิธีเปิดการปฏิบัติธรรมของพระนวกะในเขตปกครองคณะสงฆ์อำเภอทองผาภูมิ แล้วยังต้องทำหน้าที่บรรยายพิเศษด้วย เพียงแต่ว่าการบรรยายพิเศษนั้นมากไปหน่อยหนึ่ง

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าท่านพระครูกาญจนปัญญาวุฒิ รองเจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิรูปที่ ๑ วัดเขื่อนวชิราลงกรณท่านติดภารกิจ แล้วท่านอาจารย์พระมหาปราโมทย์ ฐิตปาโมชฺโช ป.ธ. ๙ ประธานพระวิปัสสนาจารย์ก็จะมาถึงหลังเที่ยง เวลาหลังพิธีเปิด กระผม/อาตมภาพก็เลยต้องเหมายาวอยู่คนเดียว แต่ว่าถ้าท่านทั้งหลายที่ฟังอยู่ จะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพไม่ได้พูดถึงเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมเลย เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า ส่วนนั้นเป็นหน้าที่ของพระวิปัสสนาจารย์

การบรรยายพิเศษ กระผม/อาตมภาพได้กล่าวถึงประสบการณ์การปฏิบัติธรรม กล่าวถึงความเป็นมาเป็นไปว่ามาปฏิบัติธรรมเพราะอะไร ซึ่งจะว่าไปแล้ว เรื่องพวกนี้ต้องบอกว่าสภาพสังคมที่เปลี่ยนไป ทำให้การปฏิบัติธรรมของพวกเรานั้นดูเหมือนกลายเป็นของยาก

เพราะว่าตั้งแต่กระผม/อาตมภาพยังเด็กอยู่ ทุกคนที่บวช ซึ่งเขาเรียกกันว่า "บวชเรียน" ก็คือต้องศึกษาวิชาการต่าง ๆ ด้วย อย่างไม่มี ๆ เลย อย่างน้อยก็ต้องเสกกล้วยให้เมียกินเพื่อให้คลอดง่ายได้ เพราะว่าสมัยก่อนการที่จะเข้าถึงหมอเข้าถึงยาเป็นเรื่องที่ยากมาก การรักษาโรคต่าง ๆ นอกจากสมุนไพรแล้วก็ยังอาศัย "คุณพระ" อาศัยเรื่องของไสยเวทย์อาคมต่าง ๆ ในการช่วยรักษา ซึ่งเป็นเรื่องที่ทางวิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้

อย่างเช่นว่า แม่เด็กที่ลูกตายในท้อง ทำไมหลวงปู่หลวงพ่อเสกสายสิญจน์ให้กลืนลงไปพร้อมกับน้ำมนต์ สามารถขับเด็กในท้องที่ตายแล้วออกมาได้ ซ้ำยังมีสายสิญจน์คล้องคอเด็กมาด้วย คือถ้าคิดกันตามหลักวิทยาศาสตร์ คิดกันตามหลักกายวิภาค เรากินอะไรลงไปก็ต้องลงไปที่กระเพาะอาหาร ส่วนเด็กอยู่ในมดลูกของแม่ ไม่มีทางที่จะไปปะปนกันได้อยู่แล้ว แต่ปรากฏว่าสายสิญจน์คล้องคอเด็กออกมาได้ ถ้าเป็นหมอสมัยนี้ก็ผ่าอย่างเดียวเลย