[เถรี]

แต่โรงเรียนทองผาภูมิวิทยาของเรา ภายใต้การนำของท่านผู้อำนวยการยงยุทธ สงพะโยม ทำโครงการนำนักเรียนบ้านไกลที่อยู่ในหอพัก เข้าวัดทุกวันพระ นี่ต้องถือว่ามีเจตนาดีต่อเด็กทุกคน แต่คราวนี้พวกเราส่วนใหญ่แล้วอยู่ในช่วงวัยรุ่น บางทีอาจจะยังไม่เห็นเจตนาดีของครูบาอาจารย์ รู้สึกว่าเวลาที่ควรพักผ่อน ทำไมต้องมาอยู่วัด ? ทำไมต้องมาปฏิบัติธรรม ? ทำไมต้องมาสวดมนต์ทำวัตร ? ทำไมต้องมาฟังเทศน์ที่น่าเบื่อ ?

ถ้าหากว่านักเรียนทุกคนดูตัวอย่างหลวงพ่อเอง ตั้งแต่เรียนชั้นประถมมายันปริญญาเอก แทบจะไม่เคยพลาดจากที่ ๑ เลย เพราะว่ามีพื้นฐานมาตั้งแต่เด็ก เพิ่งจะรู้ภาษา พ่อก็นำสวดมนต์ไหว้พระทุกวัน ไปโรงเรียนเริ่มเข้าชั้น ป.๑ สวดมนต์ไหว้พระได้ ครูก็ให้เป็นหัวหน้าชั้นเรียน สมัยนั้นโรงเรียนแรกที่เข้ามีถึงแค่ชั้นประถมปีที่ ๔ พอถึงชั้นประถมปีที่ ๓ หลวงพ่อก็เป็นประธานนักเรียนแล้ว ต้องช่วยครูดูแลเพื่อนทั้งโรงเรียน..!

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า หลวงพ่อฝึกฝนการสวดมนต์ ไหว้พระ ทำสมาธิภาวนามาตั้งแต่เด็ก ถึงได้มีกำลังใจที่จะแบกงาน ที่จะสู้งานระดับนั้นได้ และโดยเฉพาะการเรียน ไม่เคยตกเลย ถ้าไม่ได้ที่ ๑ นี่จะเป็นเรื่องที่แปลกมาก เรื่องที่พวกเรามาทำกันทุกวันพระ ทีละเล็กทีละน้อย พอรวมกันเหมือนน้ำทีละหยด รวมแล้วก็กลายเป็นลำห้วยลำธาร ก่อประโยชน์ให้กับหมู่คณะได้มาก

คราวนี้รุ่นของพวกเราต้องบอกว่าอยู่ในช่วงยากลำบาก เพราะว่ากระแสสังคมนิยมการบริโภค พ่อแม่ไม่มีเวลาทำตัวเป็นตัวอย่าง ก็ต้องให้คุณครูนำเข้าวัด อย่าลืมว่าแม่คือ ๑ พ่อคือ ๒ ครูที่ ๓ พระคุณที่สามงดงามแจ่มใส แต่ว่าใครหนอใคร เปรียบเปรยครูไว้ว่าเป็นเรือจ้าง น่าเศร้าใจนะ..!

ในเมื่อสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ คุณครูเห็นประโยชน์ แล้วก็ทำเพื่อพวกเรา ทำอย่างไรที่พวกเราจะได้รับประโยชน์นั้นอย่างแท้จริง ? เรื่องของบุญ เรื่องของกุศล สร้างผลให้เราในด้านดีอย่างเดียวเท่านั้น แต่ไอ้ที่ดีบ้าง ชั่วบ้าง เพราะว่าพวกเราไปทำทั้งบุญทั้งบาปผสมปนเปกันไป ในเมื่อเป็นเช่นนั้น มีวิธีทางใดบ้างที่พวกเราจะสร้างบุญให้ต่อเนื่องกันได้ ?