[เถรี]

"ท้าวนุ" มาปรึกษาว่า คณะของเราทำอะไรรวดเร็ว จึงมีเวลาเหลืออยู่มาก จะพาไปยังแหล่ง Blue Lagoon อีกแห่งหนึ่ง เพื่อที่หลวงพ่อจะได้ชมสถานที่เพิ่มเติม แต่กระผม/อาตมภาพตัดสินว่า ให้ตรงไปยังร้านอาหารกลางวันเลย พวกเราไม่มีเวลาเหลืออยู่ในที่นี่อีกแล้ว เนื่องจากว่าต้องผ่อนแรงคณะของ "เจ้าลุง" ที่คอยตามดูแลพวกเรา ซึ่งกำลังพยายามยับยั้งสภาพอากาศสุดชีวิต เนื่องจาก "พายุไต้ฝุ่นเนสาท" กำลังเข้ามา..!

พวกเราจึงได้เดินทางไปยังร้านอาหาร ซึ่ง "ท้าวนุ" ได้โทรแจ้งกับทางร้านว่า พวกเราจะเข้าไปก่อนเวลา เมื่อไปนั่งกดดันกันอยู่ รอจน ๑๑ โมงพอดี ข้าวปลาอาหารถึงเสร็จ พวกเรากินกันเรียบร้อยแล้วก็เข้าห้องน้ำ ที่ทางด้านนอกมีป้ายเขียนบอกเอาไว้ชัดเจนว่า "ห้องน้ำ" แต่ด้านในมีป้ายภาษาลาวเขียนเอาไว้ว่า "ห้องสะบายก้น" ซึ่งก็น่าจะเป็นความจริงตามนั้น

หลังจากนั้นแล้ว พวกเราก็ได้เดินทางออกจากเมืองวังเวียง มาขึ้นทางด่วนสายวังเวียง - เวียงจันทน์ ซึ่งเป็นทางด่วนจีนลาวสัมพันธ์ ได้สร้างเอาไว้เพื่อเชื่อมเส้นทางระหว่างเมืองจีนและประเทศลาว ถ้าเราวิ่งตามเส้นทางปกติ จากวังเวียงถึงเวียงจันทน์จะใช้เวลาประมาณ ๓ ชั่วโมง แต่วิ่งบนทางด่วนนี้ เหลือแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น เมื่อมาถึงปลายทางแล้ว ต้องจ่ายค่าผ่านทางเป็นเงิน ๑๖๖,๐๐๐ กีบ คิดเป็นเงินไทยก็ ๓๕๐ กว่าบาท ถึงแม้ว่าจะแพงแต่ก็เป็นสิ่งที่คุ้มค่า เพราะว่าประหยัดเวลาไปได้มาก

พวกเราตรงเข้าไปในตัวเมืองเวียงจันทน์ ไปยังวัดสีเมือง (ศรีเมือง) เป็นวัดที่มีเสาหลักเมืองโบราณของนครหลวงเวียงจันทน์แห่งนี้ ซึ่งตั้งมาตั้งแต่สมัยพระเจ้าไชยเชษฐาธิราช และมีการนำเอาผู้ที่มีนามมงคล ก็คือนางศรีเมือง มาใส่หลุมเสาหลักเมือง ทำเป็นอารักษ์ประจำเมืองอีกด้วย..! เรื่องพวกนี้เป็นความเชื่อโบร่ำโบราณ ที่คนสมัยนี้อาจจะเห็นว่าค่อนข้างจะโหดร้าย หลังจากที่พวกเรากราบพระกันเรียบร้อยแล้ว ยังได้ร่วมทำบุญกฐินสามัคคีกับทางวัดศรีเมืองอีกด้วย

เมื่อจะเดินทางต่อ ปรากฏว่านางสาวจันทร์สุดา ซึ่งทุกคนเรียกว่า "FC วัดท่าขนุน" ได้มาดักรออยู่ที่นี่ ความจริงคณะญาติโยมจากประเทศลาว ซึ่งติดตามบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนมีอยู่มาก และพยายามที่จะติดต่อเพื่อขอพบ แต่กระผม/อาตมภาพไม่อนุญาต เพราะว่าการเดินทางของเรานั้นกำหนดเวลาแน่นอนไม่ได้ ต้องเป็นไปตามสภาพตรงหน้า ถ้านัดแนะบุคคลเอาไว้ พวกเราก็ต้องเร่งรัดตัวเอง ทำให้ลำบากเสียเปล่า ๆ ใครที่มีบุญสัมพันธ์กรรมสัมพันธ์กันมา ก็จะมาดักรอจนเจอแบบนางสาวจันทร์สุดานี่เอง