[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๒๕ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพเดินทางไปยังหมู่บ้านแมกไม้ แถวบึงกุ่ม เพื่อไปบ้านของนายแพทย์ประสิทธิ์ - คุณสุภาวดี จงเสริมศิริสกุล ซึ่งสองท่านนี้ได้ปวารณาอุปถัมภ์กระผม/อาตมภาพมาตั้งแต่สร้างเกาะพระฤๅษี โดยเป็นเจ้าภาพกฐินให้ทุกปี และโดยเฉพาะถ้ามีอาการเจ็บไข้ได้ป่วยใด ๆ ก็ขอให้รีบแจ้งให้ทราบ ทั้งสองท่านจะดำเนินการรักษาให้โดยเร่งด่วน

เมื่อคุณหมอประสิทธิ์ตรวจสอบดูแล้วก็สรุปว่า เหตุที่กระผม/อาตมภาพปากเบี้ยวไปด้านหนึ่งนั้น น่าจะเกิดจากการอักเสบเฉพาะปลายประสาทเส้นที่ ๗ เท่านั้น เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่ากระผม/อาตมภาพล้มเอาคางบริเวณประสาทเส้นที่ ๗ ไปกระแทกกับบันไดคอนกรีตเข้า ไม่ได้เกิดจากการที่ฐานกะโหลกร้าว เพราะว่าถ้าฐานกะโหลกร้าวแล้วไปกดเส้นประสาท จะทำให้เบี้ยวไปทั้งใบหน้า ไม่ได้เป็นเฉพาะปากแบบนี้ และถ้าหากว่ามีเลือดออกในสมอง ก็คงไม่ได้เดินเที่ยวอยู่ตั้งหลายวัน น่าจะมีอันเป็นไปตั้งแต่แรกแล้ว..!

แต่ว่าเพื่อความสบายใจ คุณหมอประสิทธิ์ก็ให้ไปยังโรงพยาบาลรามคำแหง ซึ่งเพื่อนของท่านก็คือนายแพทย์สุธี ลีละเศรษฐกุล เป็นผู้อำนวยการอยู่ที่นั่น เมื่อไปถึง ขนาดที่ไปเช้ามาก ๆ ก็คือ ๗ โมงเช้า คุณหมอสุธีก็ยังรีบมาดูอาการให้โดยด่วน แต่เมื่อเห็นป้ายที่ติดหน้าห้องคุณหมอก็ทำเอากระผม/อาตมภาพสะดุ้งไปเหมือนกัน เพราะที่ป้ายระบุเอาไว้ว่า เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโรงมะเร็ง แต่ว่าคุณสุภาวดี ขันธิกุลที่ไปด้วยนั้นแจ้งว่า อาจารย์หมอท่านเก่งทุกอย่าง ถ้าท่านพิจารณาแล้วก็จะจัดส่งคนไข้ไปให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางเอง

เมื่อท่านอาจารย์หมอตรวจสอบทุกวิธีแล้ว ไม่ว่าจะให้กัดฟัน แยกเขี้ยว เม้มปาก ตลอดจนกระทั่งหลับตา จับแหกตาแหกปาก สารพัดวิธี ยื่นมือ เหยียดมือ แบมือ ชูมือ กระทบมือทุกอย่างแล้ว สรุปว่าไม่น่าจะมีอะไร แต่ว่าถ้าจะดีก็จะส่งไปให้นายแพทย์พชร ลี้มิ่งสวัสดิ์ ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอายุรกรรมประสาทวิทยาตรวจสอบซ้ำอีกรอบ

ขอบอกว่าคุณหมอพชรนี้จบมาด้วยเกียรตินิยมอันดับ ๑ เสียด้วย แต่เมื่อไปถึงคุณหมอพชรแล้ว ทุกอย่างที่วินิจฉัยออกมา ตรงกับที่คุณหมอประสิทธิ์และคุณหมอสุธีบอกเอาไว้ทั้งหมด แล้วคุณหมอพชรก็บอกว่า "เพื่อความสบายใจก็ให้หลวงพ่อไปทำซีทีสแกนเสียก่อน จะได้มั่นใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ถึงหลวงพ่อไม่เป็นอะไร แต่ว่าญาติโยมอาจจะกังวลใจ"

ในระหว่างที่รอเอกสารเพื่อส่งไปทำซีทีสแกน ก็มีบรรดาพยาบาลและเจ้าหน้าที่ซึ่งแสดงตนเป็น "FC วัดท่าขนุน" มาร่วมทำบุญด้วยหลายราย ทำเอากระผม/อาตมภาพ "หัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก" เพราะว่าระยะหลังนี้ไปที่ไหนก็หนีคนรู้จักไม่พ้น จนกระทั่งเจ้าหน้าที่พาขึ้นลิฟท์ไปยังชั้น ๓ ห้องรังสี จึงรู้สึกสบายใจขึ้น เพราะว่าบริเวณนั้น ถ้าหากว่าไม่มีความจำเป็นจริง ๆ ไม่มีใครอยากที่จะเข้าไป เนื่องจากว่าอาจจะมีผลกระทบจากรังสีเอ็กซเรย์ได้