[เถรี]

ตอนที่บวชช่วงพรรษาแรก ๆ ยังไม่มีงานประจำ ก็ขึ้นไปช่วยงานที่ศาลานวราช จำหน่ายวัตถุมงคลบ้าง รับญาติโยมเข้าที่พักบ้าง ก็ปรากฏว่ามีโยมอยู่จำนวนหนึ่ง แปลกมาก..มาจากสุดเหนือสุดใต้ แต่พอมาเจอหน้าก็ถามนั่นถามนี่ คุยกันแล้วเขาเกิดชอบใจ เขาก็เลยนั่งเฝ้าอยู่ตรงนั้น ไม่ไปไหนหรอก ไล่ให้ไปหาหลวงพ่อก็ไม่ไปอาตมาก็คิดว่า "ตายละวา..ถ้ามาวัดแล้วไม่ไปหาหลวงพ่อ ดันมานั่งอยู่ตรงนี้ จะวอนให้ตูโดนไล่ออกแล้ว..!"

คนก็เยอะขึ้น..เยอะขึ้น คราวนี้เขาไม่ได้มาเปล่า ๆ เขาเอาของมาถวายด้วย มีอยู่วันหนึ่ง หลวงตาวัชรชัยท่านเดินขึ้นมาพอดี จำไม่ได้ว่าท่านเดินมาบอกเรื่องอะไร แต่พอเห็นข้าวของตรงหน้าเท่านั้น หลวงตาท่านก็หัวเราะ "สองพรรษาเท่านั้นแหละ ท่านต้องใช้สิบล้อมาขน" อาตมาได้ยินก็สะดุ้ง แล้วจะแก้ไขอย่างไรได้ ?

พอดีพรรษานั้นมีรุ่นน้องที่บวชเข้ามา อาตมาเห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นพระโพธิสัตว์ ถ้าปฏิบัติมาสายเดียวกัน จะดูกันออก มีอยู่วันหนึ่งกำลังนั่งตรวจสอบวัตถุมงคลของหลวงพ่อ ได้โอกาสก็ถามท่านว่า "ผมรู้ว่าคุณเป็นพระโพธิสัตว์ ผมเองอยากจะลา คุณคิดจะลาบ้างไหม ?"

ท่านตอบว่า "เหมือนกับผมทำงานชิ้นหนึ่งจวนจะเสร็จแล้ว อยู่ ๆ ให้ทิ้งงานไป ผมทำใจไม่ได้ครับ" อาตมาจึงบอกกับท่านว่า "ผมเองอยากจะลามาก แต่บริวารผมเยอะเหลือเกิน ถ้าหากผมขอฝากคุณเอาไว้ จะได้ไหม ?"

ท่านตอบแบบไม่ต้องคิดเลยว่า "ได้..แต่มีข้อแม้นิดเดียว" ถามว่าข้อแม้อะไร ? ท่านบอกว่า "ถ้าหลวงพี่ไปสบายแล้ว ให้กลับมาช่วยกันบ้าง" อาตมารีบสาธุถวายไปเลย

นับเป็นเรื่องอัศจรรย์ ทันทีที่ท่านรับสาธุการ กระแสนั้นเหมือนกับขาดลง คนที่ไหลมาเทมา กลับหายไปเฉย ๆ อาตมาก็โล่งอก รอดตายไปที ไม่อย่างนั้นแล้วไปวัดท่าซุง ไม่ไปหาหลวงพ่อวัดท่าซุง แต่ดันมาหาอาตมา แบบนี้ก็แย่แน่ ๆ เลย