[เถรี]

ลักษณะของการคิดแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยมี สมัยที่กระผม/อาตมภาพอยู่วัดท่าซุงก็มี คือหมาติดเชื้อพิษสุนัขบ้า พระช่วยกันจับเอาไปขังกรงไว้ ก็มีคนร้องไห้จะเป็นจะตาย สงสารหมาที่โดนขัง พอถามไปด้วยความหมั่นไส้ว่า "ถ้าหากว่าหมากัดพระกัดเณรเข้าแล้วจะว่าอย่างไร ?" แกตอบว่า "ก็เป็นกฎของกรรม..!" กระผม/อาตมภาพก็ไม่เข้าใจว่า นั่นก็เอาหัวแม่ตีนข้างไหนคิดเหมือนกัน

เพราะว่ากฎของกรรมนั้น เราจะยอมรับก็ต่อเมื่อแก้ไขจนทุกวิถีทางแล้ว หมดสิ้นกำลังกาย กำลังใจ กำลังสติปัญญา กำลังคน กำลังทรัพย์ แล้วแก้ไขไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นถึงจะยอมรับว่าเป็นกฎของกรรม ไม่ใช่ว่าวิธีแก้ไขง่าย ๆ มีอยู่แล้วก็ไปยอมรับกฎของกรรม ประเภทนั้นก็โง่ขนาด..! ยังต้องเกิดลำบากไปอีกนาน

โดยเฉพาะเมื่อมาอยู่ร่วมกันในคณะสงฆ์ของเรา ก็ต้องเคารพเชื่อฟังกันตามลำดับอาวุโส ไม่ใช่ "กูฟังเฉพาะหลวงพ่อคนเดียว" บางท่านหนักกว่านั้นอีก หลวงพ่อบอกมา "ถ้ากูยังไม่มั่นใจ กูก็ไม่ทำ" แล้วท่านรู้หรือไม่ว่า ถ้าทำตัวแบบนั้นก็แปลว่าโดนอาบัติรับประทานอยู่ทุกวัน เพราะว่าไม่เอื้อเฟื้อต่อพระวินัย แล้วไอ้คนโดนอาบัติกินอยู่ทุกวัน แล้วก็ไปปลงอาบัติ

นะ ปุเนวัง กะริสสามิ ต่อไปกระผมจะไม่ทำอย่างนี้อีก

นะ ปุเนวัง ภาสิสสามิ ต่อไปกระผมจะไม่พูดอย่างนี้อีก

นะ ปุเนวัง จินตะยิสสามิ ต่อไปกระผมจะไม่คิดอย่างนี้อีก

แล้วก็ไปทำต่อ ก็เท่ากับว่าโกหกอยู่ทุกครั้ง อาบัติก็รับประทานเข้าไปอยู่ทุกวัน เพราะฉะนั้น..จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงเอาดีไม่ได้สักที

ก็เพราะว่าถ้าศีลของเราไม่บริสุทธิ์ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่สมาธิจะทรงตัว ถ้าสมาธิไม่ทรงตัว ก็ไม่ต้องไปหวังว่าจะไปหาปัญญาที่ไหนมาได้ อะไรที่ทำ อุตส่าห์มีคนเมตตาช่วยตักเตือน ช่วยบอกกล่าว แทนที่จะรับรู้รับฟังแล้วปฏิบัติตาม กลับไปรั้นอีก ไอ้ลักษณะนี้กระผม/อาตมภาพไล่ออกจากวัดมามากแล้ว..!