[เถรี]

สำหรับท่านทั้งหลายมาที่เคยศึกษามาในอรรถกถาของมหาสติปัฏฐานสูตร ก็ย่อมเคยผ่านตามาบ้างว่า ครูบาอาจารย์รูปหนึ่ง เริ่มปฏิบัติในวิปัสสนากรรมฐานโดยส่วนเดียวตั้งแต่วันแรกที่บวช ก็คืออายุ ๒๐ ปี อุปสมบทเสร็จสรรพเรียบร้อย ครูบาอาจารย์ให้กรรมฐานแล้วก็เข้าถ้ำ ทุ่มเทเวลาในการปฏิบัติอย่างจดจ่อต่อเนื่องตามกันทุกลมหายใจ เวลาผ่านไป ท่านไปบรรลุมรรคผลตอนอายุ ๘๐ ปี..!

ท่านทั้งหลายจะเห็นว่าการปฏิบัติในส่วนของวิปัสสนากรรมฐานโดยส่วนเดียวก็บรรลุมรรคผลได้ แต่ท่านทั้งหลายคิดว่าจะมีอายุถึง ๘๐ ปีหรือไม่ ? ถ้าหากว่าหมดอายุขัยตายลงไปก่อนหน้านั้นก็ดี หรือว่าเกิดอุบัติเหตุอันตรายใด ๆ จนสิ้นชีวิตลงไปก็ตาม ท่านย่อมไม่สามารถเข้าถึงอานิสงส์สูงสุดของการเจริญพระกรรมฐานได้

ส่วนอีกหลายท่านที่ปฏิบัติในสมถกรรมฐานโดยส่วนเดียว โดยเฉพาะบรรดาพระภิกษุสามเณรรุ่นหลัง ๆ ของเรานั้น ยิ่งอันตรายหนักเข้าไปอีก เพราะว่าการปฏิบัติในด้านนี้นั้นเป็นส่วนของฌานสมาบัติ ทำให้ท่านมีส่วนของฤทธิ์ของอภิญญาที่ปรากฏให้สาธารณชนเห็นได้ง่าย

เมื่อถึงเวลาแล้ว คนเห็นว่าเรามีคุณวิเศษอยู่ ก็จะมารบกวนเราอยู่ตลอดเวลา ถ้าท่านทั้งหลายปฏิเสธญาติโยมไม่เป็น ถึงเวลาไม่สามารถที่จะมาปฏิบัติธรรมให้ต่อเนื่อง เพราะว่ามัวแต่ไปรับรองญาติโยมทั้งหลายที่มาขอเป็นที่พึ่งที่ระลึก เมื่อทำไปจนกระทั่งกำลังสมาธิของท่านหมดลง ท่านก็จะโดนกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง ตีกลับ ทำให้เราสูญเสียครูบาอาจารย์ที่มีชื่อเสียงไปหลายต่อหลายรูปแล้ว

การสูญเสียไปนั้น ส่วนใหญ่ก็สูญเสียไปในด้านของสตรีบ้าง ในด้านของสตางค์บ้าง ก็คือถ้าหากว่าไม่โดนผู้หญิงพาไปรับประทานเสียก่อน ก็อาจจะเสียหายเพราะว่าความโลภเกิดขึ้น แทนที่จะปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้น ก็กลายเป็นปฏิบัติเพื่อชื่อเสียงเงินทองขึ้นมาแทน

ดังนั้น..ท่านทั้งหลาย เมื่อสามารถรักษาอารมณ์ใจให้มั่นคงได้ด้วยกำลังของสมาธิภาวนาแล้ว ท่านก็ควรที่จะพิจารณาต่อไปในด้านของวิปัสสนากรรมฐานด้วย