[เถรี]

เมื่อเอ่ยว่า นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ข้าพเจ้าขอนอบน้อมต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ท่านทั้งหลายก็จะนอบน้อมด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจจริง ๆ

พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ ข้าพเจ้าขอยึดพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง

ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ ข้าพเจ้าขอยึดพระธรรมเป็นที่พึ่ง

สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ ข้าพเจ้าขอยึดพระสงฆ์เป็นที่พึ่ง

ท่านทั้งหลายก็จะยึดด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจจริง ๆ ถึงเวลากราบพระ ก็ไม่สักว่าแปะ ๆ ให้ครบ ๓ ที หากแต่ว่าท่านทั้งหลายกราบด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจจริง ๆ

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ท่านแค่ใช้ปัญญาพิจารณาต่อไปแค่เล็กน้อยว่า ถ้าหากว่าเราเองเป็นบุคคลที่เข้าถึงธรรม แต่ว่าชีวิตของเรานั้นก็ยังหาความแน่นอนไม่ได้ เอาเถิด..เราอย่าได้ยึดมั่นถือมั่นในร่างกายนี้อีกเลย ถ้าหากว่าเราหมดอายุขัยตายลงไปก็ดี เราเกิดอุบัติเหตุอันตรายใด ๆ ถึงแก่ชีวิตก็ตาม เราขอมีพระนิพพานเป็นที่ไปแห่งเดียวเท่านั้น

ถ้ากำลังใจของท่านยึดมั่นอย่างนี้ได้แล้ว ท่านก็แค่ทบทวนศีลให้บริสุทธิ์เท่านั้น ก็คือพยายามทบทวนในศีลของตน ญาติโยมทั่วไปก็ศีล ๕ อุบาสกอุบาสิกาก็ศีล ๘ สามเณรก็ศีล ๑๐ พระภิกษุสงฆ์ก็ศีล ๒๒๗ ตั้งใจว่าเราจะไม่ละเมิดศีลด้วยตนเอง จะไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นละเมิดศีล จะไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นละเมิดศีล