[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๗ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพเพิ่งจะมีเวลาว่างไปรื้อบรรดาพัสดุและจดหมายต่าง ๆ ทำให้เห็นว่ามีโลชั่นบำรุงผิวจำนวนมากมายมหาศาลส่งมา เพียงพอที่จะเปิดร้านจำหน่ายได้เลย..! บางอย่างขวดหนึ่งก็ราคาเป็นพัน ๆ บาท

กระผม/อาตมภาพเห็นแล้วก็เกิดอาการ "น้ำตาจิไหล...!" ไม่ใช่ปีติยินดีที่ญาติโยมทั้งหลายห่วงใยกระผม/อาตมภาพ หากแต่ว่าสงสารที่ญาติโยมทั้งหลายโง่จนเกินไป..! ฟังเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนแล้ว แทนที่จะจับสาระอันเป็นประโยชน์แก่การปฏิบัติธรรมของตนเอง กลับไปจับเอาเรื่องที่ไร้สาระโดยสิ้นเชิง แล้วก็ช่วยกันส่งโลชั่นบำรุงผิวมาเพื่อให้กระผม/อาตมภาพได้ใช้งาน ทั้ง ๆ ที่ไม่มีโอกาสใช้อยู่แล้ว ส่งมาก็ไร้ประโยชน์ ได้แต่ส่งเข้าคลังพัสดุไป

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าเรื่องของการเจ็บไข้ได้ป่วยของกระผม/อาตมภาพนั้น มีหมอจัดการดูแลเป็นปกติอยู่แล้ว ท่านทั้งหลายไม่จำเป็นที่จะต้องส่งยาหรือสิ่งของต่าง ๆ อะไรมา เพราะว่าข้าวของทั้งหมดก็ล้วนแล้วแต่กลายเป็นของส่วนกลางไปทั้งสิ้น เนื่องจากกระผม/อาตมภาพเป็นคนไม่สะสมอะไรเลย ประการหนึ่ง

ประการที่สองก็คือ ในเนื้อหาของบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนนั้น ตั้งใจจะให้ญาติโยมทั้งหลายฟังแล้วได้ประโยชน์เป็นอรรถเป็นธรรม แต่ญาติโยมทั้งหลาย บางทีก็ฟังแล้วผ่านหูไปเฉย ๆ ถ้าไม่ใช่เอาหลักธรรมมากรอกหูกันอย่างจริง ๆ จัง ๆ ก็แทบจะหาประโยชน์จากรายการนี้ไม่เป็น จนกระผม/อาตมภาพคิดว่า ดูท่าจะต้องเลิกบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนเสียแล้ว เนื่องเพราะว่าเหล่าลูกศิษย์ล้วนแล้วแต่โง่จนสุนัขไม่รับประทาน..!

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าท่านทั้งหลายฟังธรรมแล้ว กลับไปค้นหาว่ากระผม/อาตมภาพทำอะไร ? เป็นอะไร ? แล้วก็ช่วยกันหาสิ่งของยัดเยียดมาให้ ซึ่งลักษณะการฟังแบบนี้ ภาษิตจีนเขาใช้คำว่า "ค้นหากระดูกจากในไข่" ซึ่งไม่มีทางที่จะได้กระดูกเลยแม้แต่น้อย..!