[เถรี]

กระผม/อาตมภาพนึกถึงตอนที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ เมื่อพิจารณาแล้วว่า หลักธรรมที่พระองค์ท่านตรัสรู้นั้นช่างลึกซึ้งยิ่งนัก จึงเกิดความขวนขวายน้อย ก็คือไม่คิดที่จะสอน เพราะไม่แน่ใจเลยว่าจะมีใครรู้ทั่วถึงธรรมนั้นหรือไม่ ?!

ตอนนี้กระผม/อาตมภาพก็น่าจะอยู่ในอารมณ์ประมาณนี้เช่นกัน สอนไปเท่าไร บรรดาลูกศิษย์แทนที่จะได้ประโยชน์ไปเต็ม ๆ ก็ได้ไปแค่สะเก็ด ได้ไปแค่กระพี้ ไม่มีทางที่จะเข้าถึงเนื้อไม้ หรือว่าแก่นไม้ได้เลย เห็นแล้วก็รู้สึกว่าเหนื่อยใจ

ดังนั้น..ท่านทั้งหลายที่คิดจะไป "เสาะหากระดูกจากไข่" กรุณาเสาะหาให้น้อยลง แล้วพยายามที่จะเสาะหาแก่นสารจากไข่ ซึ่งน่าจะเป็นเพชรเป็นพลอยมากกว่า ขึ้นอยู่กับปัญญาของท่านทั้งหลายว่า จะสามารถเสาะหาได้หรือไม่ ?

ทุกวันนี้ กระผม/อาตมภาพไม่ได้แปลกใจว่าทำไมพระพุทธศาสนาของเราถึงได้เรียวปลายลงไปทุกที ก็เพราะว่าพวกเราขาดการฝึกฝนอบรมตนเอง เป็นผู้ที่ขาดความขยัน พากเพียร อดทน ตลอดจนกระทั่งขาดปัญญาที่จะพินิจพิจารณาว่า สิ่งใดเป็นสาระเป็นแก่นสาร สิ่งใดเป็นเพียงสะเก็ด เป็นเพียงกระพี้ที่ควรจะทอดทิ้ง คว้าจับเอาแก่นสารแล้วไปประพฤติปฏิบัติ ไม่ใช่กอบโกยเอาไว้ทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วก็ไปภูมิใจ กลายเป็นแบกกิเลสอีกว่า "กูรู้มาก กูฟังคำสอนของหลวงพ่อมามาก ไม่มีใครที่รู้มากเท่ากูอีกแล้ว..!"

ตลอดจนกระทั่งบางท่านที่ยังอุตส่าห์ไปอวดรู้ว่า คำสอนตรงนี้จึงเป็นสาระแก่นสาร คำสอนตรงนี้ไม่ใช่ อยู่ในลักษณะที่อวดโง่ ขยายความโง่ของตนเอง แล้วจะไปชักนำให้คนอื่นโง่ตามตนเองไปอีกด้วย..!

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ กระผม/อาตมภาพขอเวลาพินิจพิจารณาไปอีกระยะหนึ่ง ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายไม่รู้จักจับสาระแก่นสารจากบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนนี้ กระผม/อาตมภาพก็คงต้องหยุดการบันทึก เพราะว่าแต่ละวันต้องมาเสียเวลากับสิ่งที่ท่านทั้งหลายไม่ได้ประโยชน์ กระผม/อาตมภาพนำเอาเวลานั้นไปทำสิ่งอื่นที่เป็นประโยชน์ก็ดูจะเข้าท่ากว่า

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๗ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)