[เถรี]

เรื่องของจ่าตุ่มนี่เป็นตัวอย่างของบุคคลที่ใฝ่รู้ ทำอะไรทำจริง ด้วยความที่มีดของทางราชการที่แจกให้ไป ไม่ว่าจะเป็นทหารหรือว่าตำรวจ ต้องบอกว่าคุณภาพ "ไม่เอาอ่าว" ทั้งนั้น จ่าตุ่มก็เลยตีมีดใช้เอง ทำไปทำมา มีการพัฒนาขึ้นไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะรูปแบบ วิธีการ วัสดุที่ใช้ จนกระทั่งทำไม่ทันสนองความต้องการของลูกค้า

ความจริงจะว่าไปแล้วก็คือจ่าตุ่มใช้วิธีปราบปรามบรรดานักขายปืนเถื่อนด้วยการสร้างงานให้อย่างยั่งยืน คล้าย ๆ กับที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๙ ที่เอา ดอกไม้ พืชผักผลไม้เมืองหนาว ไปให้พวกชาวเขาปลูกแทนฝิ่น แล้วก็รับซื้อด้วย จนกลายเป็นโครงการหลวงในพระราชดำริต่าง ๆ

เรื่องของการจะให้คนทำอะไร จะต้องครบวงจร ไม่ใช่ว่าให้เขาเลิกปลูกฝิ่นแล้วก็มาปลูกพืชผัก ผลไม้ แต่ขายไม่ได้ แล้วใครจะทำ ? จ่าตุ่มก็เหมือนกัน ในเมื่อบรรดาชาวบ้านอีเติ่ง หาดทนง เก่งในการทำปืนเถื่อน ถามว่าเก่งขนาดไหน ? เท่าที่กระผม/อาตมภาพพบมานี่ สวยพอ ๆ กับปืนนอกเลย ทั้ง ๆ ที่มีเครื่องมือเครื่องไม้ไม่กี่ชิ้น แต่ว่าเสียอย่างเดียวก็คือเทคนิคของการรักษาเนื้อเหล็กยังไม่ดีพอ พกไปไม่นานก็สนิมขึ้น ต้องคนขยันเท่านั้น ก็คือหมั่นเช็ดถูบ่อย ๆ

ในเมื่อเขามีฝีมืออยู่แล้ว จ่าตุ่มก็เลยเอามาฝึกให้ทำมีดใช้งานในครัว เครื่องมือใช้ในสวน มีดพกติดตัว มีดตัดแต่งต้นไม้อะไรพวกนั้น เป็นต้น ในเมื่อมีงานที่ไม่ต้องหนีตำรวจ ใคร ๆ ก็ยินดีทำ แล้วก็บอกกล่าวกันไปปากต่อปาก โดยเฉพาะคุณเพี้ยน พุ่มชะมวง (นายเธียรชัย ลาภานันท์) ซึ่งเขียนหนังสือชีวิตกลางแจ้ง เกี่ยวกับการผจญภัยกลางแจ้ง ที่เรียกกันว่าเอาท์ดอร์ เอาไปลงหนังสือของตัวเอง ทำให้มีดจ่าตุ่มดังไปทั่วโลก ขนาดฝรั่งเห็นแล้วทำใจไม่ได้ วนแล้ววนอีกจะเอาให้ได้ แต่ว่าจ่าตุ่มเป็นคนมีสัจจะ ทำให้ใครก็ต้องของคนนั้น ไม่ใช่คนมาทีหลังให้ราคาแพงกว่าแล้วก็ไปให้เขา

จ่าตุ่มฝึกฝนลูกน้องเอาไว้หลายต่อหลายคน อย่างช่างเปี๊ยก ช่างทิน ช่างเดือน เป็นต้น ส่วนใหญ่ปัจจุบันก็ตาย ๆ ไปแล้วทั้งนั้น เพราะว่ามักจะเมาหัวราน้ำเป็นปกติ จ่าตุ่มเองก็ตายไปหลายปีแล้ว ก็เหลือแต่ป้าสุกับลูกชาย แล้วก็มีคุณหมีที่เป็นช่างคู่บารมี ซึ่งตอนนี้ก็สายตาไม่ค่อยไหว ทำของชิ้นเล็ก ๆ ไม่ได้ เมื่อแวะไปเยี่ยมเยียนพูดคุยกันตามประสาคนคุ้นเคย ลูกค้าเก่าแก่ ท้ายสุดคุณหมีก็บอกว่า "แม่..."เป็ดน้อย" ของแม่ ถวายหลวงพ่อเป็นของขวัญปีใหม่ไปเถอะ"