[เถรี]

โดยปกติแล้ว ครูคนแรกของเราคือแม่ ครูคนที่สองคือพ่อ ครูคนที่สามคือครูบาอาจารย์ที่สอนศิลปวิทยาการต่าง ๆ เพื่อให้พวกเรามีวิชาความรู้ในการเลี้ยงตัวเองและครอบครัว เมื่อกล่าวถึงคุณครู เขาถึงได้ใช้คำว่า "พระคุณที่สาม" ก็คือต่อจากแม่และพ่อมา จัดอยู่ในลำดับที่สาม

แต่ว่าเราท่านทั้งหลาย ซึ่งเป็นพระภิกษุสามเณร แม่ชี ตลอดจนกระทั่งฆราวาสหญิงชายที่เป็นอุบาสกอุบาสิกา เราต้องไม่ลืมว่า ครูใหญ่ที่แท้จริงของเราก็คือองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

พระองค์ท่านทรงเป็นครูที่ประเสริฐที่สุด ทนความทุกข์ยากลำบากมานับชาติไม่ถ้วน เพื่อแสวงหาหนทางในการขนถ่ายสัตว์โลกข้ามวัฏสงสาร นำเวไนยสัตว์ทั้งหลายให้พ้นจากกองทุกข์ เข้าสู่แดนแห่งอมตสุขคือพระนิพพาน ถ้าไม่ได้ความเสียสละอย่างยิ่งของพระองค์ท่าน เราก็จะไม่มีพระธรรม แล้วก็ไม่มีพระสงฆ์ แต่ว่าด้วยความเสียสละตนเองของพระองค์ท่าน ยอมทุกข์ยากลำบากมาเป็นกัปกัลป์อนันตชาติ จึงก่อให้เกิดพระธรรมและพระสงฆ์ขึ้นมา จนครบพระรัตนตรัย

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายปฏิบัติธรรม ไม่ต้องมาก แค่เข้าถึงปฐมฌานในเบื้องต้นเท่านั้น กำลังสมาธิภาวนาที่สามารถกดกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง ให้สงบนิ่งลงชั่วคราว ในเมื่อไฟใหญ่ ๔ กอง คือไฟโลภะ ไฟราคะ ไฟโทสะ และไฟโมหะ ซึ่งเผาเราอยู่ตลอดเวลา โดนอำนาจสมาธิกดดับลงไป เราจะมีความสุขเยือกเย็นอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในชีวิต

ถ้ารู้จักใช้ปัญญาพิจารณาไปว่า เราเป็นปุถุชนผู้หนาด้วยกิเลส แค่เข้าถึงสมาธิเบื้องต้นยังมีความสุขขนาดนี้ บุคคลที่เข้าถึงสมาธิเบื้องกลางและเบื้องปลาย จะมีความสุขขนาดไหน ?

พระโสดาบัน ที่ปิดอบายภูมิลงอย่างสิ้นเชิง จะมีความสุขขนาดไหน ?

พระสกาทาคามี ที่สามารถระงับรักและโกรธลงได้ จนเกือบจะไม่ปรากฏมาเลย จะมีความสุขขนาดไหน ?

พระอนาคามี ที่สามารถตัด ราคะ โทสะ ได้อย่างเด็ดขาด ไม่ต้องเสียเวลาลงมาเวียนว่ายตายเกิดอีก จะมีความสุขขนาดไหน ?

แล้วพระอรหันต์ทั้งหลาย ที่พ้นจากความทุกข์โดยสิ้นเชิง จะมีความสุขขนาดไหน ?

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าซึ่งเป็นจอมอรหันต์ สั่งสอนบุคคลบรรลุมรรคผลมานับไม่ถ้วน พระองค์ท่านจะมีความสุขขนาดไหน ?

เราคิดแค่นี้ก็จะเห็นคุณพระรัตนตรัยว่า มีความเลอเลิศขนาดไหน ควรแก่การเคารพบูชาขนาดไหน