[เถรี]

แต่ว่าก็ไปได้ดีตอนเรียนหนังสือ เพราะว่าง่วงจนทนไม่ไหว จึงยกมือขออนุญาตครูว่า "ขออนุญาตนอนครับ" ครูในสมัยนั้นรู้สภาพครอบครัวของลูกศิษย์ทุกคนเป็นอย่างดี จึงบอกว่า "อนุญาตให้นอนได้ แต่วิชาของครู..เธอห้ามตกนะ..!" กระผม/อาตมภาพจึงต้องพยายามเงี่ยหูฟังในสิ่งที่ครูสอน เพราะว่าถ้าได้ยินก็จะจำได้

ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังฝึกกรรมฐานอยู่ ก็คือต้องฝึกให้หลับหรือตื่นต้องมีสติเท่ากัน กลายเป็นว่าระยะเวลาหลายปีนั้น เป็นการฝึกซ้อมกรรมฐานที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ากำลังฝึกซ้อมกรรมฐานอยู่ รู้อยู่อย่างเดียวว่าครูเมตตาให้เรานอนในห้องได้ วิชาของครูเราจะต้องสอบได้ แล้วก็ไม่เคยตกจริง ๆ มีแต่ได้ที่ ๑..!

เมื่อมาถึงคิวของโยมแม่ ต้องบอกว่าแม่เป็นคนมีกรรมเอาเรื่องทีเดียว เพราะว่าครั้งแรกก็ผ่าตัด ทั้งไส้ติ่ง ทั้งกระเพาะอาหาร แล้วก็มาโดนรถชน ๒ ครั้ง ครั้งที่หนักที่สุดก็คือรถชนครั้งแรก กระดูกด้านซ้ายมือ ตั้งแต่ข้อเท้าขึ้นมาจนถึงซี่โครงหักหมดทุกชิ้นเลย เป็นเรื่องของวาระกรรมที่เลี่ยงไม่ได้ เพราะว่าโยมแม่อยู่ห่างจากถนนสิบกว่าเมตร..! แต่เนื่องจากว่าถนนสมัยก่อนเป็นถนนที่ค่อนข้างแคบ ต้องบอกว่า ถ้ารถวิ่งสวนกันก็เกือบ ๆ จะไม่พ้น

พอดีกับที่บริเวณนั้นเป็นท่าจอดรถ บขส.ก็คือรถเมล์สีส้ม ปรากฏว่าคันหนึ่งจอดซ้าย คันหนึ่งจอดขวาพอดิบพอดี รถของหลวงพ่อประสิทธิ์ เจ้าอาวาสวัดปทุมทองสุทธาราม ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะรีบไปไหน วิ่งมาเร็วจนเบรกไม่อยู่ ต้องหักหลบลงข้างทาง จึงกลายเป็นราชรถไปเกยโยมแม่เข้า..!

คนที่อยู่ห่างถนนขนาดนั้น โอกาสที่จะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วว่าจะมี แต่วาระกรรมก็ทำให้มีจนได้ จึงต้องรับดูแลโยมแม่อยู่ตลอด ๓ ปีเต็ม ๆ กว่าที่ท่านจะเดินได้ตามปกติ ตอนหลังโดนมอเตอร์ไซค์ในซอยชนซ้ำเข้าไปอีก แต่ว่าตอนนั้นมีคนอื่นดูแล เพราะว่ากระผม/อาตมภาพบวชไปหลายพรรษาแล้ว