[เถรี]

เด็กบางคนถึงเวลาร้อง จะเอาให้ได้อย่างใจก็แผดเสียงลั่นบ้าน กระผม/อาตมภาพใช้วิธี "ตีถวายเจ้า" มาแล้ว ตีอย่างชนิดที่คนเป็นพ่อเป็นแม่นั่งน้ำตาไหล ตีจนเด็กร้องจนหมดเสียง แล้วก็เอาน้ำให้กิน กินเสร็จแล้วตีต่อ บอกว่า "ให้ร้องดัง ๆ อยากฟัง" โดนเข้าไปครั้งเดียวเข็ดไปตลอดชีวิต ไอ้ประเภทแผดเสียงลั่นบ้านนี่ไม่มีอีกเลย..!

เพียงแต่ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่นั้นมีแต่เมตตากรุณา แต่ขาดอุเบกขา ในเมื่อขาดอุเบกขา ไม่กล้าลงโทษลูกของตัวเอง ก็จะตกอยู่ในแง่ "พ่อแม่รังแกฉัน" แล้วเด็กสมัยนี้ ในเมื่อไม่ได้เรียนในเรื่องของหน้าที่พลเมืองและศีลธรรม ห่างวัดห่างวา เรื่องของความกตัญญูกตเวทิตาก็ไม่ต้องไปพูดถึง

ต่อให้ในสมัยที่กระผม/อาตมภาพเรียนตำราทั้งหลายเหล่านี้อยู่ บรรดาลูก ๆ ที่เห็นแก่ตัวก็ยังคงทำตัวน่าเกลียดน่าชัง พอพ่อแม่โอนสมบัติให้ก็ทิ้งเลย ปล่อยให้ไปหากินเอง ปล่อยให้ไปตายที่วัด จนกระทั่งหลายรายต้องฟ้องร้องเพื่อเรียกสมบัติคืน

เรื่องพวกนี้แม้แต่ในธรรมบท คือในพระไตรปิฎกก็มี จนกระทั่งเขามาผูกเป็นประโยคว่า "ไม้เท้าของคนเฒ่า ดีกว่าลูกเต้าอกตัญญู" เพราะอย่างน้อย ๆ ไม้เท้าก็ช่วยพยุง ช่วยค้ำไม่ให้ล้ม ช่วยป้องกันอันตรายอย่างเช่นว่าหมาจะกัด เป็นต้น

ดังนั้น..ในเรื่องของผู้ที่จะมีจิตสำนึกในการดูแลพ่อแม่ แม้ว่าจะยากลำบากขนาดไหนก็ตาม เป็นเรื่องที่หายากมาก เป็น ๑ ในวัตรบท ๗ ประการ ที่จะทำให้บุคคลสามารถดำรงตำแหน่งพระอินทร์ ที่เป็นเทวราชาของสวรรค์ทั้ง ๖ ชั้นได้ แล้วบุคคลประเภทนี้ต้องปฏิบัติวัตรบท ๗ ประการตั้งแต่ต้นจนสิ้นชีวิต เป็นเรื่องที่ต้องออกจากจิตจากใจจริง ๆ

ดังนั้น..บุคคลที่จะเกิดเป็นพระอินทร์ได้จึงหายากมาก จนถึงระดับยากที่สุด จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าลูกสาวของแม่ชีจะปฏิเสธภาระในการดูแลแม่ตัวเอง ถ้าไม่มีใครดูแลจริง ๆ ทางวัดก็ดูแลไป จนกว่าแกจะล้มหายตายจากไปเองก็แล้วกัน..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๒๒ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)