[เถรี]

ดังนั้น..ขบวนแห่ลักษณะของกองเกียรติยศ ๗ เจ้าเมืองหน้าด่าน ปีนี้จะประกอบไปด้วยคนไทย ไทยอีสาน มอญ กะเหรี่ยง พม่า ม้ง แล้วปีนี้มาการเสนอ "ลาวพม่า" เข้ามาด้วย ซึ่งกระผม/อาตมภาพยืนยันว่าลาวพม่านั้นไม่ใช่คนลาว ลาวพม่านั้นคือคนไทยเดิมที่โดนกวาดต้อนไปสมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราช แล้วก็โดนแยกเอาไปอยู่ตามสถานที่ต่าง ๆ กันไป

ช่วงที่ไปสร้างวัดหนองบัว กระผม/อาตมภาพเดินทางไปเยี่ยมเยียนพี่น้องเหล่านี้มาแล้ว ทางด้านที่อยู่ในความเจริญอย่างเมืองหงสาวดีพูดไทยกันไม่ได้แล้ว โดนพม่ากลืนภาษาไป แต่ว่ายังรู้ตัวกันอยู่ว่าตนเองเป็นคนเชื้อสายไทย บ้านก็ตั้งชื่อบ้านว่าชานหยั่วจี คำว่าชานคือสยาม คือ บ้านใหญ่ชาวสยาม

แต่ว่าทางด้านบ้านสองแคว หนองบัว ป่าหวาย สามพระยา บ้านใหม่ เหล่านี้อยู่ในที่ไม่เจริญ การคมนาคมเข้าถึงยาก ยังใช้ภาษาไทยกันอยู่เป็นปกติ แต่ว่าที่อ่านหนังสือไทยได้ เขียนหนังสือไทยได้ มีลุงทองแดงที่เป็นมัคคนายกวัดหนองบัวแค่คนเดียว ถ้าสิ้นลุงทองแดงเมื่อไร คนที่รู้หนังสือไทยก็จะหมดไป แต่ยังใช้ภาษาไทยได้เป็นปกติ

ชาวหนองบัวนี่แหละทำให้กระผม/อาตมภาพเข้าใจว่าการออกเสียงระหว่าง ญ.หญิง กับ ย.ยักษ์นั้น ออกเสียงต่างกันจริง ๆ การออกเสียง น.หนู กับ ณ.เณร นั้นต่างกันจริง ๆ เขายังออกเสียงได้ตามปกติ แต่บ้านเราออกเสียงไม่ได้แล้ว เขาพูดมาเราเข้าใจได้ทุกคำ อย่างเช่นว่า ถ่ายรูป เขาเรียกว่าตีรูป สว่าง เขาเรียกว่าแจ้ง เรือ เรียกว่าสำเภา แต่ว่าภาษาบ้านเราพัฒนาไปมาก บางทีพูดไปเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจ เพียงแต่ว่าพวกเราไปเข้าใจผิดว่าเป็นคนอีสาน เพราะว่าสำเนียงเดียวกัน

กระผม/อาตมภาพยืนยันว่าสำเนียงไทยเดิมคือสำเนียงอีสาน ที่มีสำเนียงไทยภาคกลางมานี่เป็น "สำเนียงเหน่อเจ๊ก" ก็คือคนจีนพูด ในเมื่อคนจีนพูดไทยไม่ชัด แต่ว่าเมื่อผสมปนเปกันมากเข้ามากเข้า คนไทยเชื้อสายจีนมีอำนาจในด้านเศรษฐกิจ กุมในเรื่องของการค้าต่าง ๆ เอาไว้ในมือ ทุกคนก็ต้องเอาใจคนรวยด้วยการพูดตาม จนกลายเป็นสำเนียงภาคกลางขึ้นมา

เรื่องพวกนี้เราไม่ต้องเสียเวลาไปเถียงกัน ปล่อยให้นักประวัติศาสตร์หรือนักนิรุกติศาสตร์เขาไปศึกษากันเอง เราใช้วิธี "ตีหัวเข้าบ้าน" ทิ้งปัญหาไว้ให้เขาแล้วก็ "บ๊ายบาย..ไปละ..!"