[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๒ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ ท่านทั้งหลายอาจจะรู้สึกแปลกตา เพราะว่ากระผม/อาตมภาพได้สั่งให้รื้อกระจกและเครื่องกั้นซึ่งใช้ในช่วงที่เชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ระบาดออกไป จนเหลือแต่โต๊ะเก้าอี้ชุดเดิม ซึ่งถ้าหากว่าใครรู้สึกแปลกตา ให้ระมัดระวังไว้ด้วยว่าพวกเรายังมีการยึดมั่นถือมั่นที่ค่อนข้างจะหนัก เรื่องพวกนี้บางทีท่านทั้งหลายก็ไม่รู้ตัว ว่าเรามีความยึดมั่นถือมั่นอยู่ โดยเฉพาะในส่วนของอุปาทานก็คือยึดของเก่าเป็นหลัก พอเจอของใหม่เข้าก็จะปรับตัวไม่ทัน แล้วการยึดติด ถ้าเป็นบุคคลที่ปรารถนาความหลุดพ้น ก็ทำให้ไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว

ก่อนอื่นก็ต้องขอบพระคุณพระภิกษุสามเณรของเรา ที่ทุ่มเทกำลังกายกำลังใจ ในการจัดเตรียมสถานที่ สำหรับงานประจำปีปิดทองรอยพระพุทธบาทวัดท่าขนุน และงานทำบุญอุทิศอดีต ๗ เจ้าเมืองหน้าด่าน แม้ว่ายังไม่เสร็จเรียบร้อย แต่ว่าในส่วนที่จะใช้งานในวันรุ่งขึ้นก็ถือว่าพร้อมแล้ว

คราวนี้ในส่วนของงานที่พวกเราได้ทำไปนั้นต้องบอกว่าเป็นความดีเฉพาะตัว ก็คือใครทำใครได้ เพราะว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ เป็นการฝึกฝนขัดเกลาตนเอง บุคคลใดสามารถร่วมงานกันได้โดยมีการกระทบกระทั่งกับผู้อื่นน้อยเท่าไร โอกาสที่ท่านทั้งหลายจะหลุดพ้นก็มีมากขึ้นเท่านั้นเพราะว่าเรายิ่งกระทบคนอื่นน้อย ก็แปลว่าเราปล่อยวางได้ โอกาสที่จะหลุดพ้นจึงมีมากกว่าคนอื่นเขา

เนื่องเพราะว่าการทำงานนั้น คือการที่เราออกไปเผชิญกับอารมณ์ที่แท้จริง ในเมื่อของจริงมากระทบ แล้วเรารักษากำลังใจเอาไว้ได้ ก็แปลว่าพอที่จะเอาตัวรอดได้ แต่ให้ระมัดระวังเอาไว้ด้วยว่า ถ้าเราทรงฌานสมาบัติอยู่ ตอนที่กระทบกระทั่งไม่รู้สึกอะไร แต่พอผ่านไประยะหนึ่ง กำลังฌานสมาบัติลดลง พวกเราจะไปฟุ้งซ่าน โกรธเคือง ซึ่งบางทีคนอื่นอาจจะไปหลายร้อยกิโลเมตรแล้ว แต่เราเองยังไปแบกความโกรธอยู่ตรงนั้นคนเดียว..!

เรื่องพวกนี้กระผม/อาตมภาพมีประสบการณ์ตั้งแต่สมัยฆราวาส ก็คือบุคคลอื่นพอเมาเหล้ามากลางดึกกลางดื่น ก็มาถีบประตูหน้าบ้าน ท้าให้ออกไปตีกัน..! กระผม/อาตมภาพก็ออกไป ยกมือไหว้ขอร้องเขาว่า "เมาก็กลับบ้านไปนอนเถอะ" ตอนช่วงนั้นเนื่องจากว่าทรงสมาธิเอาไว้ กำลังใจเย็นเหมือนซุกน้ำแข็งไว้ในอก ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไรเขาเลย แต่ว่าพระครูแสงน้องชาย ตอนช่วงนั้นเลือดร้อนกว่า ดึงกระผม/อาตมภาพออกมาแล้วเตะมันกองกับพื้น กระผม/อาตมภาพเองก็ยังแบกไปส่งที่บ้านให้..!