[เถรี]

ทุกวันนี้กระผม/อาตมภาพเป็นคณะกรรมการของสถาบันวิปัสสนาธุระ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ก็ยังต้องควักกระเป๋าสนับสนุนงานปฏิบัติธรรมของสถาบันอยู่ทุกเดือน แล้วขณะเดียวกัน ก็ต้องส่งบุคลากรวัดท่าขนุน ไปฝึกปรือเป็นทั้งวิปัสสนาจารย์ประจำสถาบันวิปัสสนาธุระ และเป็นทั้งวิปัสสนาจารย์ประจำกองการวิปัสสนาธุระแห่งประเทศไทย กำลังรออยู่ว่าจะมีใครที่จะสามารถประสานทั้ง ๒ หน่วยงานเข้าหากันได้ ให้ทำงานไปพร้อม ๆ กัน ก็จะสามารถช่วยในเรื่องการปฏิบัติธรรมได้ดีมาก

โดยเฉพาะสองวันที่ผ่านมานั้น ญาติโยมมาถวายภัตตาหารเช้าเพลครั้งละสิบกว่าเจ้า พูดง่าย ๆ ว่า "กินไม่ไหว ใช้ไม่หมด" ซึ่งถ้าหากว่ามีการปฏิบัติธรรมต่อเนื่องไป ก็จะมากขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า การปฏิบัติธรรมนั้นเป็นที่ศรัทธาและเลื่อมใสของญาติโยมทั่วไปเป็นอย่างมาก เพียงแต่ว่าเราจะต้องทำงานให้จริงจัง แต่ว่าก็ต้องทำงานในลักษณะเดินทางทีละก้าว กินข้าวทีละคำเช่นกัน ไม่ใช่ว่าเราเป็นสำนักเล็ก ๆ จัดปฏิบัติธรรมทีหนึ่งมีคน ๕ คน ๑๐ คน แล้วเราก็ท้อใจ ไม่จัดเสียเลย

การทำงานในลักษณะนี้นั้น ต้องอาศัยความอดทนอดกลั้น ค่อย ๆ ทำจนผ่านไประยะเวลาหนึ่ง เมื่อญาติโยมทั้งหลายเห็นความตั้งใจจริงของเรา แล้วไปบอกกล่าวกันปากต่อปาก โดยเฉพาะท่านที่นำปฏิบัติแล้วเกิดผลดี เมื่อนำไปบอกเล่า ก็ย่อมมีคนสนใจที่จะศึกษาและปฏิบัติเพิ่มเติม เมื่อถึงเวลานั้น การปฏิบัติธรรมก็จะค่อย ๆ ก้าวหน้าขึ้น เนื่องเพราะว่ามีผู้ให้การสนับสนุนมากขึ้นไปเรื่อย ๆ

ไม่ใช่ว่าเราไปมองสำนักใหญ่ ๆ อย่างเช่นว่าสำนักวัดมเหยงคณ์ก็ดี หรือว่าสถาบันวิปัสสนาธุระ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยก็ตาม ว่าจัดปฏิบัติธรรมแต่ละรอบมีคนมากมาย ถ้าไปคิดในลักษณะอย่างนั้น เราก็จะท้อใจ ถ้าจะมองท่านก็มองในลักษณะที่ว่าเราต้องทำให้ได้อย่างท่าน

เพียงแต่ว่าตอนนี้เราต้องค่อย ๆ ก้าวเดินไปด้วยความอดทน ด้วยความมุ่งมั่นศรัทธา ด้วยความเชื่อมั่นในคุณพระศรีรัตนตรัย ด้วยความมั่นใจว่าวิปัสสนากรรมฐานเป็นของแท้ เมื่อถึงเวลา ถ้าเราสามารถทำดีทำถูกอย่างแท้จริง ย่อมมีบุคคลให้ความศรัทธา เข้ามาสนับสนุนกันเอง